Το παταγώδες τέλος της μεταπολίτευσης και οι δικές μας ευθύνες

Του Τάσου Τέλλογλου από το protagon.gr

Το ότι δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας στις 19 Μαΐου οπότε και πρέπει να αναχρηματοδοτηθούν 11 και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα ήταν «ηλίου φαεινότερον». Η χώρα είναι τεχνικά και ουσιαστικά χρεωκοπημένη. Απομένει η επίσημη ανακοίνωση ή η βεβαιωμένη αδυναμία να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που εχουμε αναλάβει με την εκδοση τίτλων του δημοσίου...

Η κυβέρνησή μας και εμείς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Το βλέπουν όμως οι διοικητές των μεγάλων ταμείων, που δεν έχουν να πληρώσουν, τα στελέχη των τραπεζών που προσπαθούν με κωμικούς τρόπους είναι αλήθεια να συγκρατήσουν τη ρευστότητα μέσα στα ιδρύματά τους, η ελληνική οικονομία της τελευταίες μέρες είναι μια οικονομία που κινείται σχεδόν χωρίς χρήμα, το μόνο που πληρώνεται είναι οι μισθοί, σε λίγο έτσι ή αλλιώς δεν θα πληρώνονται ούτε και αυτοί. Η «συνταγή» θα είναι επώδυνη. «Θέλω να ζήσω» μου είπε μία μικρή επιχειρηματίας που εχει κουραστεί με αυτή την κατάσταση σήμερα το πρωί. Και αλλοι θέλουν να ζήσουν αλλά τα επόμενα 2-3 χρόνια δεν θα υπάρχουν μεγάλα περιθώρια.
Ζούμε το τέλος μιας εποχής με ένα δραματικό τρόπο. Θέλω να μιλήσω εδώ για τις δικές μας ευθύνες, του Τύπου. Για την παταγώδη αποτυχία μας στον ρόλο του δημόσιου ελεγκτή όλων των ζωτικών μύθων της μεταπολίτευσης. Ελάχιστα αμφισβητήσαμε την «κοινωνική δικαιοσύνη» με δανεικά τη δεκαετία του ‘80, την έλλειψη διαρθρωτικών αλλαγών τη δεκαετία του ‘90 όταν ο κόσμος «άλλαζε με ορμή», την «ολυμπιακή φούσκα» του 2004 και τέλος την πρωτοφανή έλλειψη διακυβέρνησης της τελευταίας 5ετίας όπου η χώρα παρέπαιε. Ελάχιστα αμφισβητούμε και σήμερα μια εξοργιστικά λανθασμένη διαχείριση απο τις 4 Οκτωβρίου και μετά.

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη ζωή μας όπως τη ζήσαμε τα τελευταία 35 χρόνια, η ζωή αυτή όμως έχει τελειώσει, δεν είναι πλέον βιώσιμη γιατί ουδείς υπάρχει για να την πληρώσει. Το πολιτικό προσωπικό δεν είναι φτιαγμένο για τέτοιες «αδρότητες» της καθημερινότητας, πιθανότατα δεν αντιλαμβάνεται οτι αν κάνει λάθος τώρα στη διαχείριση θα τελειώσει και η δική του ζωή. Ο τύπος και η δημοσιογραφία δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσει στον Ζάλογκο το πολιτικό προσωπικό που δυσκολεύεται να ψελλίσει αυτό που ολοι διαισθανόμαστε.