Ιδιωτική ζωή
Κάθε πολίτης , καθώς και οι διασημότητες και τα «δημόσια πρόσωπα» δικαιούνται σε μια ιδιωτική ζωή απαλλαγμένη από την εισβολή των μέσων, εκτός αν με τη συμπεριφορά τους επιζητούν το δημόσιο ενδιαφέρον, η εμπλέκονται σε φαινόμενα διαφθοράς και παραβίασης του νόμο. Ένας απλός ορισμός που θα μπορούσαμε να δώσουμε στο πια είναι δημόσια πρόσωπα θα λέγαμε ότι «δημόσια πρόσωπα ή πρόσωπα της επικαιρότητας θεωρούνται τα άτομα εκείνα που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο πολιτικό, κοινωνικό, επιστημονικό, πολιτιστικό και οικονομικό πεδίο της χώρας και λόγω αυτού του ρόλου αποκομίζουν αναγνωρισιμότητα, κοινωνική καταξίωση και προβολή». Όπως αναφέρει ο Νίκος Αλιβιζάτος στο βιβλίο "η κατασκευή της πραγματικότητας και τα ΜΜΕ" «κάθε πρόσωπο που διεκδικεί ή ανέχεται δημόσια αξιώματα οφείλει να εκτίθεται στην κριτική. Όχι μόνον για τις δημόσιες πράξεις ή παραλείψεις του αλλά και για κάθε πτυχή της ζωής του, πρόσφατης ή απώτερης, προσωπικής επαγγελματικής ή άλλης.
Ένα μεγάλο ποσοστό της πληροφορίας που μεταδίδεται από όλα τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως από το διαδίκτυο, είναι ιδιωτικού περιεχομένου ή έχει μια αποκαλυπτική νότα. Τις τελευταίες δεκαετίες η τηλεόραση έχει μια ανοδική πορεία και σε ενημερωτικό επίπεδο αλλά και σε ψυχαγωγικό επίπεδο και σε συνδυασμό με την ταμπλοϊντοποίηση των εφημερίδων και την τεράστια εξάπλωση του ίντερνετ μας δείχνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επικράτηση και την κυριαρχία της εικόνας. Στο παρελθόν το κοινό δεν διάβαζε εφημερίδες ούτε άκουγε ραδιόφωνο, μονάχα σε αναζήτηση ύλης δημοσίου ενδιαφέροντος (αποτελέσματα εκλογών-μετεωρολογικές προβλέψεις) και αυτό είχε και έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο της τηλεόρασης. Η εικόνα είναι πια τόσο δυνατή που κάνει τον τηλεθεατή ένα με την τηλεόραση αλλά και με τα ποσοστά της τηλεθέασης. Η σχέση ΜΜΕ και ανθρώπου τα τελευταία χρόνια μας έχουν δείξει. ότι η καθημερινή εισβολή πληροφοριών στην οπτική και ακουστική σφαίρα του ανθρώπου επηρεάζει άμεσα την αναζήτηση όλο και περισσότερων ειδήσεων που διεγείρουν το ενδιαφέρων του ανθρώπου.
