Του Στέλιου Φούντογλου
Και μείναμε μονάχοι έπειτα από διαπραγματεύσεις και παλληκαριές.
Μείναμε μονάχοι μέσα στη φτώχεια του μυαλού μας και της κοινωνίας. Μείναμε
μονάχοι χωρίς το κράτος πρόνοιας που τόσα χρόνια πελεκούσε το κομπόδεμα του
υπαίτιου για την οικονομική κρίση δημόσιου υπαλλήλου..
Μένεις να κοιτάς χωρίς
ίχνος επανάστασης να σου κόβουν τη σύνταξη και το μισθό σου. Οι γύρω μας ξεσηκώνονται
κι εμείς ψάχνουμε για θύματα. Σου
ανοίγουν τη πόρτα της ευρωπαϊκής μετανάστευσης και σε διασύρουν παγκοσμίως. Κι εσύ, εκεί,
αποσβολωμένος με τα χέρια σου δεμένα !!!!
Είσαι μόνος, γιατί απέτυχες να ελέγξεις τη μανία των καιρών.
Το μέτρο δεν το γνώρισες και ούτε το πλησίασες. Έλληνας των άκρων ήσουν μια ζωή
και το μυαλό σου έπαιρνε αέρα μένοντας σε καιρούς του παρελθόντος. Κορδωνόσουν
σε φίλους και γνωστούς για τα ουτοπικά επιτεύγματά σου…
Ήσουν το κέντρο του κόσμου μεταπολιτευτικέ άνθρωπε!!! Όλοι
δούλευαν για σένα. Ακόμα και σήμερα όλοι για σένα δουλεύουν. Πληρώνουμε ακριβά
τα λάθη σου. Έμεινε μόνο του το σύστημά σου που κόπιασες να δημιουργήσεις και
περιμένει να εξιλεωθεί.. Είναι πολλά τα
30 χρόνια μεταπολιτευτικέ άνθρωπε και θα τα πληρώσουμε ακριβά..
Όλοι εμείς στην πίτα της ευθύνης δεν προλάβαμε να βάλουμε το
χέρι μας, δεν τολμήσαμε, δεν μας το επέτρεψες… Σου καταλογίζω ευθύνες για το άγχος
που βιάστηκε να έρθει στη ζωή μου. Σου καταλογίζω ευθύνες που δεν κατάφερες να
δομήσεις ένα ανθρώπινο κράτος για τα ίδια σου τα παιδιά.
Ακόμα και τώρα που η κοινωνία αγκομαχά, εσύ περίτρανα
βροντοφωνάζεις για την αδικία. Την αδικία που είναι αποτέλεσμα των δικών σου
πράξεων και έργων.
Το ξέρω μεταπολιτευτικέ άνθρωπε πως σύνταξη δεν θα πάρω,
δουλειά θα δυσκολευτώ να βρω και οικογένεια θα πονέσω για να δημιουργήσω. Αλλά
είμαι νέος και θα προλάβω να διορθώσω τα δικά σου λάθη. Θα προλάβω από τα
αποκαΐδια των ονείρων μου να βγάλω τον ήλιο που δεν θα είναι πράσινος,
κόκκινος, μπλε και κίτρινος…
Τι κι αν μου ζητάς παραπάνω από ότι έχω να σου δώσω!!!
Κόβεις και ράβεις ραβασάκια και ζητάς την αποπληρωμή τους.. Δεν σου τα είπαν
καλά μεταπολιτευτικέ άνθρωπε!!! Θέλω να ζήσω και να δημιουργήσω το ιδανικό, γι’
αυτό θα πρέπει να κάνεις και εσύ υπομονή… Τα ραβασάκια σου μέσα στους χάρτινους
φακέλους που κοστίζουν θα περιμένουν γιατί πρέπει να ζήσω κι εγώ… Ήρθε η στιγμή
να ζήσω κι εγώ!!!
Βαρέθηκα να σε ξελασπώνω και ήρθε ο καιρός να βρεις τη λύση
μόνος σου… Τη μοναξιά θα την υποστείς και θα τη συνηθίσεις γιατί σου αξίζει!!! Οι
καιροί θα αλλάξουν, σου το λέω γιατί πατάω γερά στα πόδια μου και οι
δυνατότητές μου μέρα με τη μέρα δυναμώνουν.
Θα μάθω από τα λάθη σου, το χρωστάω σε μένα και στα παιδιά
μου..
Μη νομίζεις πως είμαι σαν κι εσένα!!! Όχι μεταπολιτευτικέ
άνθρωπε, η ζωή σου εφιάλτης για μένα με ξυπνάει κάθε τόσο που πάω να
παραπατήσω. Έχεις στήσει πολλές παγίδες μα οι νέοι δεν την πατάνε πια!!!
Και πρόσεχε, οι νέοι την επανάστασή τους δεν την έπλασαν ακόμη
στο μυαλό τους…. Οι πλατείες δεν θα τους χωράνε και οι τηλεοράσεις θα είναι
σβηστές… Έχεις λίγο χρόνο στην διάθεσή σου να διορθώσεις τα αδιόρθωτα...
O χρόνος των νέων μετράει διαφορετικά…
Αργείς…
Εις το επανιδείν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου