Όταν μιλάει κανείς για πολιτεία δεν αναφέρεται μόνο στην κρατική εξουσία. Πολιτεία είναι το σύνολο των κατοίκων, το σύνολο της κοινωνίας. Μπορεί να μην αρέσει στους Ελληνες να το ακούν, αλλά η νοοτροπία της μεγάλης πλειοψηφίας, που τεκμηριώνεται από την 24ωρη καθημερινή συμπεριφορά της, δεν μπορεί να περηφανεύεται για τη δημοκρατικότητά της. Ξεκινώντας από τον αυταρχισμό του πατέρα και πηγαίνοντας στον αυταρχισμό καθενός που κάθεται σε μια οποιαδήποτε καρέκλα ή κάθισμα, ακόμα κι αν αυτή η καρέκλα είναι του κλητήρα μιας δημόσιας υπηρεσίας...
Φυσικά, τα σκήπτρα κρατάνε όσοι έχουν θέση πολιτικής, στρατιωτικής, δικαστικής, αστυνομικής, ιατρικής εξουσίας, που συμπεριφέρονται συνήθως λες και οι υπόλοιποι πολίτες είναι οι σκουπιδοντενεκέδες για να πετάνε μέσα τα απορρίμματα της ψυχής τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ενώ, λοιπόν, η κοινωνία συζούσε με όλο αυτό το πλέγμα, πριν από περίπου 15 χρόνια εμφανίστηκε στο προσκήνιο και το επόμενο φρούτο εξουσιομανούς: ο τηλεδημοσιογράφος. Δειλά στην αρχή και αχαλίνωτος τα τελευταία χρόνια, αντλεί δύναμη από την επιπολαιότητα και τη μαζικότητα, με την οποία καταπίνει πληροφορίες ο τηλεθεατής. Κυρίως, από την αίγλη που του δίνει ο θαυμασμός του πολίτη - τηλεθεατή. Θαυμασμός, που αυτός ο πολίτης - τηλεθεατής αποδίδει σε καθ' έναν που είναι γνωστός. Κοινώς star. Εξ ου και οι ίδιοι πολίτες, που βρίζουν τους τηλεδημοσιογράφους, σπρώχουν ή ονειρεύονται να γίνουν τα παιδιά τους δημοσιογράφοι!
Η δημοσιογραφία στη χώρα δεν ήταν ποτέ καμιά ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική δύναμη όπως θα όφειλε. Πριν από τη χούντα ήταν δεμένη στο άρμα των κομμάτων εξουσίας και των κομματικών παρωπίδων. Μετά, με εξαίρεση συγκεκριμένες υπογραφές σε συγκεκριμένες εφημερίδες και μέσα, ακολούθησε την εξουσιολαγνεία, όπου οι δημοσιογράφοι θεωρούσαν και θεωρούν ότι τους τιμά περισσότερο να παπαγαλίζουν τις απόψεις του υπουργείου και του τομέα που καλύπτουν παρά να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του λαού και την αντικειμενική πληροφόρηση, όπως οφείλουν αν θέλουν να σέβονται τους εαυτούς τους και τον κώδικα δεοντολογίας της Ενωσής τους. Ψιλά γράμματα.
Στο πλαίσιο αυτής της κατάντιας της δημοσιογραφίας, αλλά και όσων την υπηρετούν μ' αυτό τον τρόπο -κι είναι πολλοί- τις τελευταίες μέρες τηλεοπτικοί -κυρίως- αστέρες, διάττοντες και υπό εκκόλαψη, αναπαρήγαν κατά κόρον αμάσητα τα στοιχεία και τις απόψεις της ΕΛ.ΑΣ. για τους συλληφθέντες ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, σε σημείο να γελάει κάθε σοβαρός άνθρωπος για ντοκουμέντα που δεν στέκουν ούτε σε πρωτάρη ειρηνοδίκη.
Εδώ δεν είναι να κρίνει κανείς αν η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της και αν με τον τρόπο που σκέφτεται και δρα ωφελεί την κοινωνία και τη δημοκρατία. Η αστυνομία δεν είναι ξέχωρο κομμάτι από την αναρχοαυταρχική ελληνική κοινωνία για να είναι κάτι διαφορετικό. Μ' αυτό το σκεπτικό, θα ρωτούσε κανείς γιατί να είναι κάτι διαφορετικό και η δημοσιογραφία. Γιατί η δημοσιογραφία δεν είναι κρατικοκίνητη. Γιατί η δημοσιογραφία είναι το μόνο καταφύγιο των αδύναμων. Των ανώνυμων. Των καταπιεσμένων. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Και τα μάτια αυτών που δεν βλέπουν. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η μόνη αντιεξουσία του συστήματος. Οταν γίνεται ένα με την εξουσία του συστήματος, γίνεται και συνυπεύθυνη για την αιχμαλωσία, την κατάντια, την αμορφωσιά, την εκμετάλλευση του πολίτη από την εξουσία. Και τελικά, για την εξάπλωση της αντιδημοκρατίας.
Η Ενωση Συντακτών έχει συντάξει εδώ και χρόνια έναν Κώδικα Δεοντολογίας, που όπως και όλοι οι κώδικες Δεοντολογίας σ' αυτή τη χώρα κοσμεί μόνο τα συρτάρια. Επιπλέον, έχει πειθαρχικά συμβούλια, που όπως και όλα τα πειθαρχικά συμβούλια της χώρας ασχολούνται περί όνου σκιάς, με προσωπικές αντεγκλήσεις και «συναδερφικές αλληλεγγύες».
Το χειρότερο, αντί να ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και να απαιτήσουν να μη γελοιοποιείται το επάγγελμά τους, το κτίριο της Ενωσης κατέλαβαν 100, που με τη βίαιη αυτή κίνηση ήθελαν (;) να επιβάλουν (!) στη δημοσιογραφία να μην είναι μπατσοδημοσιογραφία! Γι' αυτά τα χάλια, το σώμα των δημοσιογράφων έχει τεράστια ευθύνη. Και κάνει την πάπια. Η δημοσιογραφία πάνω απ' όλα είναι καλλιέργεια. Οπως και η δημοκρατία. Μαχητική καλλιέργεια, αλλά καλλιέργεια. Και δεν φυτρώνει καμιά τους με ίνδαλμα τη βία και την εξουσιομανία. Αλλά, δεν φυτρώνει και στη σιωπή της ντροπής. Ντροπή.
πηγή-tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου