Δεν χρειάζεται να γίνουμε εχθροί σ’ αυτό το κίνημα

Του Δημήτρη Καμπουράκη από το protagon.gr

Ρε σεις, τι μας έπιασε όλους μαζί και τα βάλαμε με τους ανθρώπους που μαζεύονται στις πλατείες; Τι σκατά ακραίος συντηρητισμός γέμισε τα πενηντάχρονα  κεφάλια μας μόλις τους είδαμε να συγκεντρώνονται και διαπιστώσαμε (έκπληκτοι) ότι αυτό που κάνουν δεν ξεφουσκώνει;

Πως, μέσα σε δέκα μέρες, γίναμε σαν κάτι παππούδες που αντιδρούν σπαστικά σε κάθε τι καινούριο κι άγνωστο, φαφουτίζοντας ότι χαλάει την κοινωνία; Για να συνέλθουμε παρακαλώ.

Για να κάνει ο καθένας μας μια προσπάθεια να καταπολεμήσει τον φόβο που φουντώνει μέσα του, όταν βλέπει κάτι που δεν κατανοεί ή δεν ελέγχει. Όπως η συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων χωρίς να έχουν ενιαία άποψη και κοινό όραμα. Ε και; Επειδή δηλαδή η γενιά μας έμαθε αλλιώς κι έκανε αλλιώς (σκατά στα μούτρα της έκανε), σημαίνει ότι το τωρινό εν έχει καμιά αξία ή ότι πρέπει να σβήσει;

Για να σταματήσουμε παρακαλώ τη μεμψιμοιρία και τη διύλιση του κώνωπα. Όλες αυτές τις λεπτεπίλεπτες πολιτικοειδείς επισημάνσεις μας περί ανυπαρξίας στρατηγικής στην πλατεία, περί ουτοπικών και ανεφάρμοστων συνθημάτων, περί ανυπέρβλητων ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις ομάδες των συγκεντρωμένων. 

Και τι έγινε δηλαδή; Έτσι νομίζουν αυτοί πως είναι καλύτερα, έτσι συνεννοούνται μεταξύ τους. Εμείς θα τους πούμε πως θα το κάνουν;

Αφού έχουμε επιλέξει να μη μετέχουμε σ’ αυτό το κίνημα, γιατί μας πήρε ο πόνος για τα ...εσωκομματικά του; Αφού δεν κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα, γιατί σκίζουμε τα Burberry’s μας για όσα κάνουν εκεί και προεξοφλούμε χαιρέκακα ότι θα πάει κατά διαόλου; Αφού δεν το γουστάρουμε το δρώμενο, τι μας κόφτει βρε αδερφέ στο τέλος-τέλος κι αν αποτύχει;

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να προσπαθήσουν. Αν τελικά καταφέρουν να κάνουν μια κανονική επανάσταση με άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα, απλώς εμείς θα είμαστε έξω κι απ’ το δρώμενο κι απ’ το αποτέλεσμα. 

Δεν θα πειράζει, καμιά επανάσταση δεν έγινε με τη συμμετοχή του 100% των πολιτών. Αν πάλι κάνουν μια τρύπα στο νερό, ούτε γάτα ούτε ζημιά για τη δική μας πάρτη. Τι φαγωθήκαμε λοιπόν να τους κολλήσουμε στον τοίχο;

Τι κεκεδίζουμε πότε για το ένα και πότε για τ’ άλλο; Μας ενοχλούν τα πανώ τους, οι νεόνυμφοι που φωτογραφήθηκαν εκεί, οι καντίνες με τα βρώμικα, οι χαρλεάδες, οι ακροαριστεροί του συντριβανιού κι οι ακροδεξιοί του Άγνωστου Στρατιώτη, οι παπάδες του Αμβρόσιου, οι κρεμάλες, οι μούτζες, ο απολίτικος λόγος των πιτσιρικάδων, ο εθνικοκαπηλευτικός λόγος των μεγαλύτερων... αμάν πια. Φαγωθήκαμε. Σαν τις κακιές πεθερές κάνουμε που βρίσκουν χίλια ελαττώματα πάνω στη νύφη τους.

Εκτός αν βαθιά μέσα μας θεωρούμε ότι αυτό που συμβαίνει εκεί κάτω στρέφεται εναντίον μας, ότι στο Σύνταγμα και τον Λευκό Πύργο στρατοπεδεύει ο εχθρός μας. 

Αν όμως πιστεύουμε κάτι τέτοιο, ας αφήσουμε κατά μέρος τις υποκριτικές δήθεν επισημάνσεις και ας καλέσουμε τις δυνάμεις καταστολής να προστατεύσουν το σύστημα και το τομάρι μας μαζί του. Απλά είναι τα πράγματα. Αλλά επειδή κανείς δεν θα υιοθετήσει μια τέτοια θέση, ας υποθέσουμε ότι ανάμεσα στους μεμψοιμιρούντες ουδείς το επιθυμεί ή το επιδιώκει. Άρα, που καταλήγουμε;

Καταλήγουμε πως ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, δεν χρειάζεται να γίνουμε εχθροί σ’ αυτό το κίνημα. Ας τ’ αφήσουμε να πορευτεί και θα δούμε τι δρόμο θα μπορέσει ν’ ανοίξει. 

Όχι ότι αυτά που λέμε θα επηρεάσουν την έκβαση του. Χεστήκανε και γι’ αυτά που λέμε και γι’ αυτά που γράφουμε. Απλώς τον εαυτό μας δηλητηριάζουμε κάθε φορά που μέσα μας αναρωτιόμαστε ποιον δρόμο να πάρουμε και τελικά βρίσκουμε χίλιες δικαιολογίες για να επιλέξουμε τον συντηρητικότερο.

Θα μου πουν πολλοί ότι εφόσον στις πλατείες αρθρώνεται δημόσιος πολιτικός λόγος, έχουμε και μεις οι υπόλοιποι το δικαίωμα του αντίλογου. «Αφού αυτοί φωνάζουν, εμείς να μη μιλήσουμε;» θα αντιτείνουν. Όχι ρε, ας μη μιλήσουμε για λίγο. 

Δεν θα στάξει και η ουρά του γαϊδάρου στον σταύλο. Πενήντα χρόνια τώρα μιλάμε και λέμε μαλακίες. Ας σωπάσουμε για ένα διάστημα, δεν θα πάθουμε τίποτα. Έτσι που τα φέραμε, είναι η πιο αξιοπρεπής και έντιμη στάση. 

Ας δώσουμε στους συγκεντρωμένους όπου μπορούμε ένα βήμα να μιλήσουν, ας τους δώσουμε χρόνο, ας τους δούμε με συμπάθεια, ας μην κυλήσουμε σιγά-σιγά στη θέση των εν’ δυνάμει αντιπάλων τους κι ας τους αφουγκραστούμε σιωπηλά.

Επίσης ας μην πάνε κάτι απατεώνες της σειράς μας, της γενιάς μας, του συναφιού μας, του θεάματος και του ακροάματος μας, να τους υπερφαλαγγίσουν. Λέω γι’ αυτούς που μου ‘γιναν ξαφνικά πιο αγανακτισμένοι απ’ τους αγανακτισμένους για να «εισπράξουν». Πρόκειται για τους χειρότερους υποκριτές.

Εγώ στο Σύνταγμα δεν κατεβαίνω, διότι και μέρος του συστήματος έχω γίνει και διότι θα με πλακώσουν. Αλλά εχθρός τους δεν είμαι. Προσπαθώ να μην τους συκοφαντώ, να μην τους χλευάζω, να μην τους αποθαρρύνω. Δεν παριστάνω τον αγανακτισμένο, αλλά αντιπαλεύω τους μικροαστικούς μου φόβους. 

Μακάρι να καταφέρουν κάτι. Ειλικρινά. Κι ας με πάρει κι εμένα φαλάγγι αυτό που θα κάνουν. Μπορεί τελικά να είναι καλύτερα και για μένα και για μας...