«Διαφορετικές εκφράσεις του ίδιου, συνολικού, πολιτικού αδιεξόδου», όπως λένε οι σοφοί παλαιότεροι. Ή όταν ο Γκράμσι και ο Μπακούνιν ενέπνευσαν για καλλιέργεια βιολογικής ντομάτας. Από τα «κατηχητικά» του Σκυφτούλη ως το ελεύθερο κάμπινγκ σε Ικαρία, Νίσυρο, Σαμοθράκη και σε ανά την επικράτεια ποτάμια, από τις πολιτιστικές προβολές ως τα αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία με τον φθηνό φρέντο και τον «μπριγκάτο», τον καφέ για μπρίκι από τα χωράφια των Ζαπατίστας που πωλείται συσκευασμένος στο κέντρο της Αθήνας αντί μόλις 2,7 ευρώ, ποιος είπε ότι...
η ζωή του σύγχρονου αντιεξουσιαστή είναι βαρετή και προβλέψιμη, ή ότι εξαντλείται μόνο σε μολότοφ και πορείες; Ποιος είπε επίσης ότι αντιεξουσιαστής σημαίνει φτώχεια, πέδιλο και Εξάρχεια, όταν τα βόρεια προάστια ανακαλύπτουν τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα και θεωρούν πιο «in» από μια βόλτα στην Κηφισιά, να «πάμε Ναυαρίνου ή Μεσολογγίου»; Ο αντιεξουσιαστικός χώρος, ειδικά τώρα που φαίνεται ότι δημοσίως αποκηρύσσει την τυφλή βία και την τρομοκρατία, μεταβάλλεται σε πολύφερνη νύφη για την Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους φλέρταρε σε σημείο... παρενόχλησης, οι λοιποί ανένταχτοι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς θα τους επέλεγαν ως ένα δυναμικό και, εν πολλοίς, υπό διαμόρφωση νεανικό κίνημα. Οταν δε κοτζάμ Αλέκος Αλαβάνος φτάνει στο σημείο να καλέσει όχι μόνο τους ανένταχτους αριστερούς να ενωθούν υπό το Μέτωπό του, αλλά «ακόμη και τους αντιεξουσιαστές που καταδίκασαν τα γεγονότα της Μarfin», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, καταλαβαίνει κανείς ότι ο χώρος έχει... πολιτικό ψωμί και στην ποδιά του σφάζονται παλικάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου