Οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα ΜΜΕ μοιράζονται τις ευθύνες για τη δημοσιονομική και την οικονομική κρίση. Ο δημόσιος διάλογος αναπτύσσεται γύρω από τα μέτρα που θα επιβληθούν με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προκειμένου να βγει η ελληνική οικονομία από το αδιέξοδο. Η σύγχυση που επικρατεί γύρω από το τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης επιτρέπει την ανάπτυξη του πολιτικού, κομματικού, συνδικαλιστικού και, φυσικά, «ενημερωτικού» λαϊκισμού. Παρακολουθώντας...
διάφορους παράγοντες του δημόσιου βίου να συνεχίζουν τον ιδιοτελή παραλογισμό που μας στέρησε τεράστιες αναπτυξιακές ευκαιρίες και προετοίμασε μια πραγματικά δύσκολη δεκαετία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η σωτηρία δεν περνάει τόσο μέσα από τα όποια μέτρα όσο από την αλλαγή συμπεριφοράς.
Μάχη για το αυτονόητο
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, οπότε ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου πορεία στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» του Γιάννη Μαρίνου, δίνω, μαζί με άλλους οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές, μια μάχη για να επικρατήσει και στη χώρα μας το αυτονόητο. Τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης πρέπει να προσδιοριστούν βάσει των δημογραφικών εξελίξεων, του προσδόκιμου ζωής, του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος. Οι συντάξεις δεν μπορεί να υπερβαίνουν -μαζί με την επικουρική ασφάλιση- τους τελευταίους μισθούς ούτε μπορεί να προσδιορίζονται με διάφορα κόλπα στη βάση των αποδοχών των εργαζομένων της τελευταίας τριετίας ή πενταετίας.
Η λεγόμενη μεσαία τάξη πρέπει να αναλάβει τις φορολογικές υποχρεώσεις που της αναλογούν. Στην πατρίδα μας έχουμε μισό εκατομμύριο ελεύθερους επαγγελματίες, μικρομεσαίους επιχειρηματίες που δηλώνουν φτωχοί, ενώ έχουν ένα εντυπωσιακό βιοτικό επίπεδο. Δεκαετίες τώρα γίνεται μία θεωρητική προσπάθεια περιορισμού της φοροδιαφυγής, η οποία, όμως, παίρνει ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας οδήγησε, πριν από 35 χρόνια, στην ανάπτυξη μιας πολιτικής, συνδικαλιστικής βιομηχανίας ρουσφετιού. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα Δημόσιο με ισχυρά παρακλάδια, που απασχολεί συνολικά γύρω στο 1 εκατομμύριο άτομα και είναι πρακτικά αδύνατο να χρηματοδοτηθεί. Επιβάλλεται ο άμεσος περιορισμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και των απασχολούμενων στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.
Εάν προσθέσουμε στα παραπάνω τη διαφθορά της πολιτικής τάξης και το θρίαμβο της λεγόμενης καθημερινής διαφθοράς -από το φακελάκι στο γιατρό του ΕΣΥ, τις αφορολόγητες αμοιβές των γιατρών του ιδιωτικού τομέα και την πλασματική συνταγογράφηση φαρμάκων μέχρι τις «πειραγμένες» αντλίες των πρατηρίων καυσίμων-, αντιλαμβανόμαστε σε γενικές γραμμές σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε για να βγούμε από το αδιέξοδο.
Παιχνίδια τακτικής
Η ελληνική οικονομία θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και η κοινωνία μας δεκαετίες μπροστά εάν είχαμε εφαρμόσει έγκαιρα και με δική μας πρωτοβουλία τα μέτρα που επιβάλλονται. Έχουμε πέσει, όμως, θύματα της τακτικής διαφόρων πρωταγωνιστών του δημοσίου βίου. Ο ένας δεν θέλει να χάσει τη δυνατότητα προσεταιρισμού ψηφοφόρων με «παραδοσιακές» μεθόδους. Ο άλλος υποκύπτει στη γοητεία του εύκολου κέρδους που σχετίζεται με τις «χρυσές» υπογραφές της εξουσίας, ενώ όλοι μαζί προσπαθούν να πείσουν πως κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά μας έναντι των απαιτητικών έως κακών ξένων.
Αυτά τα παιχνίδια τακτικής ελάχιστους πλέον εντυπωσιάζουν και ξεγελούν. Αναδεικνύουν, όμως, την επιθυμία εκείνων που είναι διαχρονικά υπεύθυνοι για τη σημερινή κρίση να συνεχίσουν τις ίδιες πρακτικές και να προστατεύσουν, στο μέτρο του δυνατού, τα προνόμια και τη δημόσια εικόνα τους, σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και της προοπτικής της ελληνικής οικονομίας.
Τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση είναι προφανή και δεν χρειάζεται να μας τα υποδείξουν οι Βρυξέλλες ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητά τους. Κινδυνεύουμε, όμως, να πληρώσουμε ένα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό λογαριασμό χωρίς να επιτύχουμε ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί οι κυβερνητικοί παράγοντες εξακολουθούν να κρύβουν την αλήθεια από το λαό και να είναι αρκετά πρόχειροι, τα περισσότερα στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης προτιμούν την εύκολη κριτική από τη συμμετοχή στην αναζήτηση των αναγκαίων λύσεων, οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών και εργοδοτικών οργανώσεων κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν τα συντεχνιακά κεκτημένα και οι λεγόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης επενδύουν για ακόμη μία φορά σε έναν τριτοκοσμικού τύπου εντυπωσιασμό, στον οποίο έχουν μάθει να στηρίζουν τις υπερβολικά υψηλές αμοιβές τους. Η εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων δεν θα μας βγάλει από την κρίση εάν δεν συνδυαστεί με την αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς και την ανάπτυξη συμπληρωματικών δημιουργικών πρωτοβουλιών. Τα ψέματα στα οποία στηρίχθηκε το νεοελληνικό μοντέλο ανάπτυξης τα τελευταία 35 χρόνια τελείωσαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου