Δημοσιογραφία: ''Στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι''

Του Στέλιου Φούντογλου 
fountoglou85@hotmail.com  

23 Φεβρουαρίου 1966, έναρξη της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης. Παρουσιάστρια η Ελένη Κυπραίου με συντονιστή τον δημοσιογράφο Γεώργιο Κάρτερ. Η ελληνική δημοσιογραφία στο πέρασμα του χρόνου άλλαξε πολλάκις μορφή και πλέον πιστή στις καινοτομίες δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής…

Σήμερα, παρά την φθίνουσα πορεία που παρατηρούμε στις πωλήσεις των εφημερίδων, βλέπουμε να φυτρώνουν από το πουθενά νέες εφημερίδες.

Δυστυχώς το ίδιο γίνεται και στο διαδίκτυο. Ο χώρος του διαδικτύου είναι ανεξέλεγκτος, ειδησεογραφικές ιστοσελίδες του στυλ «copy paste» αναλαμβάνουν τον ρόλο της ενημέρωσης, blogs ενστερνίζονται την έννοια της «δημοσιογραφίας των πολιτών»  (55.000 blogs υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα) και έχουν αντικαταστήσει τις στήλες των εφημερίδων που φιλοξενούσαν  προβληματισμούς και ανησυχίες.  

Το ίδιο και πιο ανησυχητικό φαινόμενο παρατηρείται στο χώρο του ραδιοφώνου όπου αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έχοντας άδειες για να προάγουν την σκληρή ενημέρωση της δημοσιογραφίας καταλήγουν να έχουν περισσότερο την μορφή «μεσημεριανών εκπομπών» ενώ άλλοι καθαρά ενημερωτικού περιεχομένου να στερούνται την σχετική άδεια. Θα έπρεπε λοιπόν να επαναξιολογηθούν τα κριτήρια με τα οποία δίνονται οι σχετικές άδειες και γενικότερα να τεθεί επιτέλους κάποιος φραγμός σε αυτήν την άκρατη «δημοκρατία και πολυφωνία» των μέσων.

Πριν από λίγες μέρες παρακολούθησα τον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου σε εκδήλωση που διοργάνωσε το vetonews.gr και το newsinnews.gr με κύριο θέμα «Διαδίκτυο και Δημοσιογραφία». Αν και το θέμα της εκδήλωσης ήταν αρκετά ενδιαφέρων  ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε (αν αναλογιστούμε ότι μόνο στο νομό Κοζάνης υπάρχουν υπεραρκετά blogs και ιστοσελίδες ενημέρωσης).

Στην εκδήλωση λοιπόν ακούστηκαν απόψεις για το μέλλον της δημοσιογραφίας, την ανωνυμία και για την πορεία της διαδικτυακής ειδησεογραφίας. Αυτό που δεν τέθηκε όμως ήταν το μέλλον των δημοσιογράφων.

Κάποτε για να γίνεις δημοσιογράφος αρκούσε μόνο η καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας και η μαχητικότητα. Σήμερα, αν και κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν, η δεν μπορούν, η δημοσιογραφία είναι επιστήμη και διδάσκεται στα μεγαλύτερα και πιο καταξιωμένα πανεπιστήμια του κόσμου όπου νέοι και νέες επιλέγουν να διδαχτούν την δημοσιογραφία αφιερώνοντας χρόνο και χρήμα.

Η δημοσιογραφία είναι έρωτας, δημιουργία, καθημερινή επαφή με το πεζοδρόμιο και όχι ένα επάγγελμα «εντυπωσιασμού». Είναι μια σχέση που λίγοι μπορούν να καταλάβουν.

  

Ποιο είναι όμως το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο δημοσιογράφος;

Δυστυχώς σήμερα η δημοσιογραφία τείνει να γίνει δεύτερο επάγγελμα - χόμπι για κάποιους «επίδοξους» ρεπόρτερ – γλάστρες σχολιασμού, οι οποίοι παρουσιάζονται στα τοπικά και όχι μόνο ΜΜΕ, ως ειδικοί επί παντός επί στητού.  Να μου πείτε ποιος φταίει, οι εργοδότες που για την κάλυψη μιας θέσης αναγάγουν εν μια νυκτί τον εκκολαπτόμενο δημοσιογράφο – σχολιαστή - ψώνιο σε «δημοσιογραφάρα» ή ίδιοι οι δημοσιογράφοι που με την δική τους ανέχεια  επιτρέπουν αυτή την κατάσταση;

Τελικά η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα ή επάγγελμα;

Αν λοιπόν υιοθετήσουμε την άποψη ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, ο καθένας μπορεί να ντυθεί την δημοσιογραφική ιδιότητα( κατά το γνωστό ''Στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι''), με συνέπεια οι δημοσιογράφοι με πτυχία και πιστοποιητικά να έχουν να ανταγωνιστούν ορδές άσχετων με το επάγγελμα αντιμετωπίζοντας πρόβλημα βιωσιμότητας. Πόσους δημοσιογράφους χωράει τελικά αυτή η χώρα; Πόσα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πρέπει να δημιουργηθούν για να απορροφηθούν οι νέοι δημοσιογράφοι που έχουν ένα τίτλο σπουδών.

Θέλουμε την ποσότητα ή την ποιότητα στην ενημέρωσή μας;

Εις το επανιδείν….