Στο μνημόνιο περιλαμβάνονται μέτρα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας στους ευρωπαϊκούς κανόνες και στις απαιτήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού. Η έξοδος από την κρίση περνάει υποχρεωτικά από την επιτυχημένη προσαρμογή. Η εισοδηματική λιτότητα και η επιβολή σκληρής φορολογίας εξασφαλίζουν κάποια χρονικά περιθώρια για την εφαρμογή των αναγκαίων αλλαγών, δεν λύνουν, όμως, το πρόβλημα.
Η μεσαία τάξη
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας είναι η μεσαία τάξη, που φοροδιαφεύγει συστηματικά. Έχουμε επιχειρηματίες που δηλώνουν κατά μέσο όρο ετήσιο εισόδημα συγκρίσιμο με εκείνο των φτωχών συμπολιτών μας. Έχουμε γιατρούς, οδοντίατρους που, αν κρίνουμε από τη φορολογική τους δήλωση, χρειάζονται επιδόματα οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης. Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας με μεγάλες εισοδηματικές δυνατότητες και σημαντικά περιουσιακά στοιχεία που αρνούνται να εκπληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η κατά τεκμήριο αφορολόγητη μεσαία τάξη καταγγέλλει με ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο την κακοδιαχείριση και την ιδιοτέλεια των πολιτικών. Χωρίς να αρνούμαστε τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για το κατάντημα της χώρας, είναι φανερό ότι, εάν η ελληνική μεσαία τάξη έδειχνε μια σχετική φορολογική συνέπεια, το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος θα διαμορφώνονταν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα.
Ισχυρό κύκλωμα
Ένα άλλο ισχυρό κύκλωμα τα μέλη του οποίου δείχνουν προκλητική κοινωνική ασυνέπεια είναι οι διαχειριστές των νοσοκομείων του ΕΣΥ, γιατροί και διοικητικοί, και αυτοί που προσδιορίζουν με τις αποφάσεις τους το κόστος του ασφαλιστικού συστήματος, του κλάδου υγείας και του κλάδου συντάξεων.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα διαχειριστικό «πάρτι» με τεράστιο κόστος για τους φορολογούμενους πολίτες και την ελληνική οικονομία.
Η μείωση της φοροδιαφυγής της μεσαίας τάξης θα μπορούσε να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 1,5-2 μονάδες του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος το χρόνο. Η βελτίωση της διαχείρισης των νοσοκομείων του ΕΣΥ και του ασφαλιστικού συστήματος θα μπορούσε και αυτή να εξασφαλίσει μια οικονομία της τάξης του 2% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση.
Οι ΔΕΚΟ
Φοβερή σπατάλη του δημόσιου χρήματος παρατηρείται, εδώ και δεκαετίες, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Από την εποχή της «σοσιαλμανίας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των «κοινωνικοποιήσεων» του Ανδρέα Παπανδρέου δημιουργήθηκε μία μαύρη διαχειριστική τρύπα που απορροφά τεράστια ποσά δημόσιου χρήματος και καταστρέφει άμεσα ή έμμεσα εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Το μνημόνιο προβλέπει την εξυγίανση των ΔΕΚΟ σαν αναγκαία προϋπόθεση διαρθρωτικού περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχίζει να αναπτύσσει τις σχετικές πρωτοβουλίες, προκαλώντας την αντίδραση ισχυρών συνδικαλιστικών οργανώσεων που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και χρησιμοποιήθηκαν κατά το παρελθόν για να εμποδιστεί ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός. Βαδίζουμε σε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, από πολιτική άποψη, αναμέτρηση, με τον κ. Παπανδρέου και τους συνεργάτες του να προσπαθούν να ελέγξουν το συνδικαλιστικό, συντεχνιακό «σύστημα ΠΑΣΟΚ», το οποίο βοήθησαν να αναπτυχθεί. Το νοικοκύρεμα των ΔΕΚΟ μπορεί να περιορίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα, σε μόνιμη βάση, κατά 1% του ΑΕΠ.
Μεγάλο όφελος
Εάν κινηθούμε με βάση τους κανόνες του μνημονίου και περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή της μεσαίας τάξης, τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος μέσω των νοσοκομείων του ΕΣΥ και του ασφαλιστικού συστήματος και την κακοδιαχείριση στις ΔΕΚΟ, θα μπορέσουμε να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 4%-5% του ΑΕΠ. Εάν είχαμε κινηθεί ταχύτερα και είχαμε πάρει τα αναγκαία μέτρα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, θα είχαμε αποτρέψει την υπερχρέωση της Ελλάδας και το διεθνή οικονομικό έλεγχο που ασκούν οι πιστωτές μας σε βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε τα πρώτα δειλά βήματα για να προωθήσει το λεγόμενο εκσυγχρονισμό, προσέκρουσε, όμως, στις αντιδράσεις του κομματικού και συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση Καραμανλή αδιαφόρησε επιδεικτικά και απλώς διαχειρίστηκε τον πολιτικό χρόνο που είχε στη διάθεσή της. Η κυβέρνηση Παπανδρέου καλείται τώρα να προχωρήσει σε ένα βίαιο και καθυστερημένο εκσυγχρονισμό, σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου