Αν και ο κίνδυνος είναι εμφανής, είναι απίθανο κάποια κυβέρνηση να τον σταματήσει τη στιγμή που ο κύκλος επιρροής του αποτελείται από πολιτικούς όλων των κομμάτων.
Το πρόβλημα με αυτή και άλλες παρόμοιες απειλές, είναι ότι αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σοβαρότητά τους, είναι αποκυήματα μιας άγνωστης και πιο ύπουλης απειλής. Παρά την εξουσία του, τα μέσα ενημέρωσης του Murdoch δεν είναι αξιόπιστα. Ας δούμε για παράδειγμα τους τρέχοντες αποικιακούς πολέμους.
Στις ΗΠΑ, το τηλεοπτικό δίκτυο Fox του Murdoch θυμίζει καρτούν στον τρόπο που προωθεί τον πόλεμο. Είναι οι New York Times του Αυγούστου, «η καλύτερη εφημερίδα σε όλο τον κόσμο» και άλλες εφημερίδες όπως η άλλοτε αξιόπιστη Washington Post, που προσέδωσαν κύρος στα ψέματα και στις ηθικές ακροβασίες του «πολέμου της τρομοκρατίας», που τώρα αναδιατυπώνεται ως «αδιάκοπος πόλεμος».
Στη Βρετανία, ο Observer έπαιξε τον ίδιο ρόλο, δίνοντας κύρος στον Tony Blair στην προσπάθεια του να παραπλανήσει το κοινό σχετικά με το Ιράκ. Ακόμα περισσότερο όμως, το ίδιο έκανε και το BBC, του οποίου η φήμη είναι η δύναμή του. Παρά την προσπάθεια ενός «αποστάτη» ρεπόρτερ να εκθέσει τα προβλήματα του φακέλου του Ιράκ, το BBC υιοθέτησε τους ισχυρισμούς του Blair χωρίς δεύτερη σκέψη.
υμα κατά την ομιλία σχετικά με την απορρύθμιση των μέσων ήταν ότι θα βρισκόταν ένας τρόπος για να πετύχει ο Murdoch την κυριαρχία που ήθελε.
Ο Blair αγκαλιάστηκε από τη νέα τάξη των ηγετών του BBC, οι οποίοι θεωρούν ότι δίνουν προτεραιότητα στην αξιοκρατία και όχι στην ιδεολογία – όντας φυσικές ηγέτες σε μια Βρετανία διοικητικού προσωπικού όπου η τάξη αποτελεί ταμπού. Λίγοι έκαναν περισσότερα για να αναπτύξουν το «όραμα» του Blair από τον Andrew Marr, τότε δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα και σήμερα η φωνή του BBC για τη μεσαία τάξη της Βρετανίας.
Όπως η εφημερίδα «Sun» του Murdoch τόνισε το 1995 ότι συμμερίζεται τις «υψηλές ηθικές αξίες» του ανερχόμενου Blair, έτσι και ο Marr, γράφοντας το 1999 στον Observer, επαινούσε τον νέο πρωθυπουργό για το «αξιόλογο ηθικό θάρρος του» και «το γεγονός ότι διαχωρίζει στο μυαλό του ξεκάθαρα αφενός την προστασία με σύνεση της βάσης εξουσίας του και αφετέρου την απερίσκεπτη χρήση της εξουσίας του για στόχους ανώτερης ηθικής». Αυτό που εντυπωσίασε τον Marr ήταν η «παντελής έλλειψη κυνισμού» του Blair – μαζί με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας ο οποίος θα «έσωζε ζωές».
«Κοίτα ποιος γελάει τελευταίος»
Τον Μάρτιο του 2003, ο Marr ήταν ο πολιτικός συντάκτης του BBC. Από την Downing Street τη νύχτα του «σοκ και του δέους» της επίθεσης στο Ιράκ, χάρηκε με τη δικαίωση του Blair, ο οποίος, όπως είπε, είχε υποσχεθεί «να καταλάβει τη Βαγδάτη χωρίς να σημειωθεί λουτρό αίματος και ότι στο τέλος οι Ιρακινοί θα γιορτάζουν. Και οι δύο αυτές υποσχέσεις έγιναν πραγματικότητα». Ως αποτέλεσμα, είπε ο Marr, «απόψε φαίνεται το κύρος του». Στην πραγματικότητα, η εγκληματική κατάκτηση του Ιράκ κατέστρεψε μία κοινωνία, στοίχισε τη ζωή σε περίπου ένα εκατομμύριο άτομα, ανάγκασε ακόμα τέσσερα εκατομμύρια να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, μόλυνε πόλεις όπως η Φαλούτζα με δηλητήρια που προκαλούν καρκίνο και είχε ως αποτέλεσμα η πλειοψηφία των νεαρών παιδιών να είναι υποσιτισμένα σε μία χώρα όπου κάποτε αποτελούσε χώρα-πρότυπο σύμφωνα με τη Unicef.
Έτσι, ήταν απολύτως αναμενόμενο που ο Blair, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του, επέλεξε τον Marr για την «αποκλειστική τηλεοπτική του συνέντευξη» στο BBC. Ο τίτλος στην παρουσίαση της συνέντευξης στον Observer ήταν: «Κοίτα ποιος γελάει τελευταίος». Συνοδευόταν από φωτογραφία του Blair που χαμογελούσε στον Marr.
Η συνέντευξη δεν έβαλε ούτε ένα εμπόδιο στην έξυπνη και ανειλικρινή στάση του Blair. Του επετράπη να πει: «Ξεκάθαρα και κατηγορηματικά ο λόγος που ανετράπη (ο Saddam Hussein) ήταν η παραβίαση του ψηφίσματος για τα όπλα μαζικής καταστροφής, σωστά;» Όχι, λάθος. Πλήθος αποδεικτικών στοιχείων, μεταξύ αυτών και το διαβόητο υπόμνημα της Downing Street, καθιστούν σαφές ότι ο Blair συνωμότησε μυστικά με τον George W Bush για την επίθεση στο Ιράκ. Αυτό δεν αναφέρθηκε. Ο Marr σε κανένα σημείο της συνέντευξης δεν του είπε ότι «απέτυχες να πείσεις το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να συμφωνήσει με την επίθεση. Εσύ και ο Bush κινηθήκατε αυτόνομα. Ο κόσμος εξοργίστηκε. Δεν γνωρίζατε ότι επρόκειτο να διαπράξετε ένα μνημειώδες έγκλημα πολέμου;».
Αντίθετα, ο Blair χρησιμοποίησε αυτή την ευχάριστη συνάντηση για να παραπλανήσει, μία ακόμα φορά, ακόμα και για να προωθήσει μία επίθεση στο Ιράν. Το Fox του Murdoch θα είχε διαφοροποιηθεί μόνο στον τρόπο της παρουσίασης. Το βρετανικό κοινό αξίζει κάτι καλύτερο.
Του John Pilger από το New Statesman, 2.10.2010
πηγή-tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου