Χωρίς αμφιβολία, ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διανύει μια δύσκολη περίοδο. Κατά παράδοξο τρόπο, ανάμεσα στα πράγματα για τα οποία τον κατηγορούν περιλαμβάνεται και η ανάμειξή του στη διαμάχη γύρω από το θέμα της ανέγερσης ενός ισλαμικού πολιτιστικού κέντρου στην καρδιά του Μανχάταν, όχι πολύ μακριά από το «Σημείο Μηδέν».
Εκτός από τις άδικες κατηγορίες που εξαπολύονται σε βάρος του προέδρου των ΗΠΑ, το ζήτημα που ανακύπτει έχει να κάνει με τη θέση των επτά εκατομμυρίων αμερικανών μουσουλμάνων.
Η ανέγερση του τζαμιού είναι ένα θέμα που αφορά αφενός μόνο την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και αφετέρου την τοπική κοινότητα, και θα έπρεπε να έχει παραμείνει υπόθεση των Νεοϋορκέζων και μόνον αυτών, αλλά με τους όρους που διεξήχθη η συζήτηση ο Μπαράκ Ομπάμα εμφανίστηκε τελικά σαν ένας μονόπλευρος υπερασπιστής της μουσουλμανικής κοινότητας.
Τι άλλο θα μπορούσε όμως να ειπωθεί για έναν πρόεδρο που θα ένιπτε τα χείρας του για μιαν υπόθεση που θέτει σε αμφισβήτηση τις αμερικανικές αξίες; Θα μπορούσε πραγματικά να παίξει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου ο Ομπάμα;
Σύμφωνα με τους «Νew Υork Τimes», το 67% των Αμερικανών αντιτίθεται στην ανέγερση, παρ΄ ότι η υπόθεση του ισλαμικού κέντρου έχει τη στήριξη του δημάρχου της πόλης. Ο ιμάμης που προωθεί το σχέδιο με την ονομασία «Πάρκο 51»- ένα ισλαμικό κέντρο 13 ορόφων- είναι ένας μετριοπαθής κληρικός, ο οποίος από παλιά μιλούσε - ειρωνεία της ιστορίας!- για την ανάγκη να υπάρχει στενή συνεργασία των μουσουλμάνων με το FΒΙ. Εχει γίνει ο περίγελος των δημοσιογραφικών μπλογκ και των χιλιάδων ανθρώπων που αντιδρούν και που τους συνδέει η απόρριψη του Ισλάμ. Αλλά ο ιμάμης δεν είναι πλέον μόνος: ο κύριος στόχος των αντιπάλων του σχεδίου είναι τελευταία ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα. Οι αντίπαλοί του, που έχουν φανατιστεί πολύ, επέλεξαν αυτό το πεδίο για να τον αποδυναμώσουν περισσότερο. Ενα πεδίο πολύ επικίνδυνο, και για εμάς εξοργιστικό.
Υπάρχει όμως κάτι που είναι περισσότερο εξοργιστικό: η δημοσκόπηση του περιοδικού «Νewsweek», σύμφωνα με την οποία το 52% των Αμερικανών, που δηλώνει ότι ανήκει στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, έχει την άποψη ότι ο πρόεδρος Ομπάμα «δείχνει συμπάθεια» στους φανατικούς μουσουλμάνους που «θέλουν να εφαρμόσουν τον ισλαμικό νόμο σε όλον τον κόσμο»! Βεβαίως, η ίδια η ερώτηση της δημοσκόπησης είναι προβληματική. Αποκαλύπτει όμως ότι έχει ξεκινήσει από τους υπερσυντηρητικούς κύκλους ένα κυνήγι μαγισσών σε βάρος του Μπαράκ Ομπάμα.
Την ίδια στιγμή τίθεται το ερώτημα για τη θέση του Ισλάμ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι ένα πρόβλημα που το γνωρίζουμε καλά εδώ στην Ευρώπη, αλλά δεν το αντιμετωπίζουμε απαραιτήτως με τον καλύτερο τρόπο, καθώς προκαλεί φόβους, φαντασιώσεις, αλλά και χλεύη για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, στη Γαλλία έχουμε τέσσερα-πέντε εκατομμύρια μουσουλμάνους σε πληθυσμό 65 εκατομμυρίων. Παντού όμως τα ερωτήματα είναι τα ίδια. Τόσο δύσκολο είναι να πολεμήσει κανείς την άγνοια για μια θρησκεία, την οποία στις περισσότερες περιπτώσεις η κοινή γνώμη τη θεωρεί εξτρεμιστική; Οπως αποδεικνύει αυτή την εποχή η περίπτωση της Ιρανής Σακινέχ, η οποία είχε καταδικαστεί σε θάνατο διά λιθοβολισμού (εδώ ο νόμος των ιρανών μουλάδων προβλέπει ότι πρέπει να γίνεται με πέτρες, που δεν είναι ούτε πολύ μικρές- για να είναι βέβαιοι ότι το θύμα θα πεθάνει- ούτε πολύ μεγάλες ώστε ο θάνατος να είναι αρκετά αργός). Η Σακινέχ οφείλει την αναστολή της ποινής της στη διεθνή κινητοποίηση, που ξεκίνησε κυρίως από τον γάλλο φιλόσοφο ΜπερνάρΑνρί Λεβί.
Σε αυτό το πλαίσιο των συγχύσεων και των αντικρουόμενων απόψεων είναι πιο χρήσιμο να πούμε ότι οι πιο σώφρονες εκκλήσεις προήλθαν από την εβραϊκή κοινότητα και από την Καθολική Εκκλησία, που και οι δύο υποστήριξαν πως οι μουσουλμάνοι πρέπει να αποκτήσουν την ίδια θέση με τους πιστούς των άλλων θρησκειών. «Αυτό (δηλαδή ο εξοστρακισμός των μουσουλμάνων) δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει στην Αμερική του 2010» διακήρυξαν.
Το πιο ανησυχητικό είναι, χωρίς αμφιβολία, η διαχωριστική γραμμή που δημιουργήθηκε στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό. Η διάκριση δεν γίνεται πια μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών αλλά, πιο απλά, μεταξύ των ανεκτικών και των μη ανεκτικών, με τους τελευταίους να κερδίζουν έδαφος με την προέλαση του φαινομένου του υπερσυντηρητικού κινήματος «Τea Ρarty». Και τι να πούμε για την προοπτική, που τελευταία έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, μιας προεδρικής υποψηφιότητας της Σάρα Πέιλιν με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα για τις εκλογές του 2012;
Οι υποψήφιοι του «Τea Ρarty» ήδη αυξάνουν τις νίκες τους απέναντι στους πιο μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους, με την ευκαιρία των προκριματικών εκλογών που πραγματοποιούνται αυτή την εποχή. Οι νίκες αυτές δείχνουν ότι μεγαλώνει το κύμα του λαϊκισμού. Πάντως ορισμένοι ειδικοί μας διαβεβαιώνουν ότι το γεγονός πως η αντιπολίτευση δεν θα εκπροσωπείται πλέον από παραδοσιακούς Ρεπουμπλικανούς αλλά από λαϊκιστές υποψηφίους μπορεί να διευκολύνει την ανάκτηση του ελέγχου στη Γερουσία από τους Δημοκρατικούς, με την αποχή των μετριοπαθών ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ιδωμεν...
Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου