Δανειστές - κηδεμόνες

Του Γιώργου  Λακόπουλου από tanea.gr

Δυο-τρεις φορές μέχρι σήμερα, στελέχη της τρόικας έκαναν σχόλια για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα- για την ακρίβεια άσκησαν κριτική στη στάση της αντιπολίτευσης. Αλλες τόσες έκαναν υποδείξεις, όχι για τη συμμόρφωση της Ελλάδας στο Μνημόνιο, αλλά για τη διαμόρφωση κυβερνητικής πολιτικής.

Δηλαδή οι τύποι άρχισαν να κινούνται σαν παίκτες στο εγχώριο πολιτικό παιχνίδι. Οχι ως «φον Φούφουτοι», τους οποίους μπορούμε κάλλιστα να αγνοήσουμε, όπως θα έλεγε ο Θ. Πάγκαλος. Ούτε ως «μικρομεσαίοι υπάλληλοι διεθνών οργανισμών» όπως θα τους χαρακτήριζε ο Χρ. Παπουτσής. Παρεμβαίνουν σαν να είναι πολιτικοί παράγοντες. Μόνο τι πρέπει να ψηφίζουμε δεν μας είπαν ακόμη- αν και προκύπτει κατά κάποιον τρόπο από τα υπόλοιπα.

Ξέρουν κάτι οι «τροϊκανοί» που δεν ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι και βγάζουν όλο και πιο πολύ από μέσα τους τον Πιουριφόι; Γιατί νομίζουν ότι μπορούν να ασκήσουν πολιτική σε θέματα που ανήκουν αποκλειστικά στην αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης; Από πότε ένας οργανισμός, που μπορεί να έχει λεφτά αλλά όχι και πολλές συμπάθειες ανά τον κόσμο, δικαιούται να κάνει υποδείξεις πολιτικής συμπεριφοράς στους έλληνες πολιτικούς;

Τα πράγματα δείχνουν μπερδεμένα. Οι δανειστές συμπεριφέρονται σαν κηδεμόνες και αυτό δεν το είχαμε πει από την αρχή. Από το ΔΝΤ εκπέμπεται μια διάθεση επικυριαρχίας και αυτό απέχει πολύ από την έννοια του μηχανισμού στήριξης που υιοθέτησε το ελληνικό Κοινοβούλιο. Και από πολλές πλευρές διάφοροι αναλυτές που βρίσκονται σε ανοικτή γραμμή με τους «Δουνουτούδες» διατυπώνουν ιδέες που προσδίδουν στην ελληνική οικονομία ιδιότητες πειραματόζωου, επί του οποίου τεστάρονται όχι μόνο οικονομικές συνταγές, αλλά και πολιτικά μοντέλα. Παίζει κάτι που δεν έχουμε πιάσει;

Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται αυτήν τη στιγμή μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση υπόλογη έναντι του ελληνικού λαού είναι η κυβέρνηση. Δεν νοείται να είναι η ελληνική κυβέρνηση και πολύ περισσότερο ο ελληνικός λαός υπόλογοι έναντι της τρόικας. Για όλα αυτά κάποιος μας χρωστάει μια εξήγηση. Αλλο να τηρεί η χώρα μια διεθνή συμφωνία την οποία υπέγραψε και άλλο να στερηθεί η Αθήνα το δικαίωμα να αποφασίζει για την πολιτική της. Και, όπως είχε πει ο αμερικανός νομικός Ράμσεϊ Κλαρκ: «Δικαίωμα δεν είναι κάτι το οποίο σου δίνει κάποιος, αλλά κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να σου πάρει».