Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι…

Του Στέλιου Φούντογλου

Έχουμε και λέμε λοιπόν, 1 εκ. οι άνεργοι και 400.000 εργαζόμενοι απλήρωτοι στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή 1,5 εκ. συνάνθρωποι μας έχουν την τύχη να απολαμβάνουν τα «αγαθά» μιας αποτυχημένης κατά πολλούς κυβέρνησης και μιας κερδοσκοπικής, «αδελφικής»  Τρόικας.

PSI τέλος, και φύγαμε για τελικό….

Νέα μέτρα έρχονται τον Ιούνιο και ξανά στο προσκήνιο η «πολυαγαπημένη» μας χρεοκοπία. Ξανά στους δρόμους οι εργαζόμενοι άλλοι αριστεροί, άλλοι δεξιοί και πάει λέγοντας. Γνωστές εικόνες, γνωστά προβλήματα, γνωστές φυσιογνωμίες. 

Μην αγχώνεσαι αγαπημένε απλήρωτε εργαζόμενε, μην πτοείσαι δυστυχισμένε, κατακρεουργημένε εργαζόμενε οι συνδικαλιστές είναι εδώ για σένα….

Συνθήματα εναντίον του κεφαλαίου, δρόμοι γεμάτοι με απόγνωση και η οδός Πανεπιστημίου να φωνάζει….

Καλοδεχούμενοι είστε, φωνάξτε, διεκδικήστε, απαιτήστε αλλά πιο το αποτέλεσμα;

Ναι σε εσένα μιλάω εργαζόμενε που η μοίρα σε έκανε συνδικαλιστή και στη συνέχεια βουλευτή και πάει λέγοντας. Κάποτε λέγανε πως συνδικαλισμός είναι η δράση εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, αλλά μάλλον στα χρόνια ξέφτισε αυτός ο ορισμός.

Όχι στις μειώσεις μισθών…

  

Η ΓΣΕΕ δεν διαπραγματεύεται…

Κατώτερα ημερομίσθια και μισθοί δεν επιδέχονται…

Καμία αλλαγή στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση…

Κάτω τα χέρια από 13ο και 14ο μισθό…

-Σύντροφε και εσύ εδώ;

-Στον αγώνα σύντροφε, στον αγώνα!!!

Και οι μισθοί μειώθηκαν, οι συντάξεις εξατμίστηκαν, εφάπαξ μια λέξη λοταρία για τον συνταξιούχο, ανεργία, τα γνωστά μη τα ξανά λέμε, τέλος στις συλλογικές συμβάσεις, απλήρωτοι εργαζόμενοι από ένα έως πέντε μήνες στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ο αγώνας παραμένει αγώνας σύντροφε, τι λες;

Στο θέατρο του παραλόγου που συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, όλα δείχνουν την αδυναμία του συνδικαλιστικού σώματος να ανταπεξέλθει στις κατά καημένες στιγμές της Ελλαδάρας μας. Καμιά απεργία δεν απέφερε επιθυμητά αποτελέσματα, καμιά δήλωση μεγάλο συνδικαλιστών δεν εισακούστηκε.   

Εγκλωβισμένοι παραμένουν χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στην μιζέρια καθώς απλοί θεατές βλέπουν ένα - ένα τα δικαιώματά τους να εξαφανίζονται.

Ερωτώ λοιπόν, ποιος ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα;

Όχι δεν είμαι μηδενιστής, έχουν δοθεί «μάχες» το γνωρίζω αλλά στον σημερινό εργασιακό στίβο πρωταθλητές δεν είναι οι εργαζόμενοι. Αν ο συνδικαλισμός έχει γίνει υποχείριο τον κομμάτων και φυτώριο του κοινοβουλίου, τότε οι αγώνες του παρελθόντος θα ξεχαστούν από την ιστορία, και οι καινούργιες σελίδες θα προσπερνούν με δόλο την αδυναμία του συνδικάτου…

Κατά καιρούς διαβάζουμε ρεπορτάζ που κάνουν λόγο για παχυλούς μισθούς συνδικαλιστών την ώρα που προβάλλουν ως ύψιστοι προστάτες του απλού εργάτη, ευνοημένοι από το σάπιο σύστημα, που μακάρι να βγω ψεύτης, μαγάρισε και τον συνδικαλισμό.      

Οι χρυσοί συνδικαλιστές: Οι κυβερνητικοί θώκοι, τα πανάκριβαδιοικητικά συμβούλια και οι καρέκλες στις επιτροπές….

Ο αληθινός συνδικαλιστής είναι αυτός που κατεβαίνει στους δρόμους, διεκδικεί με άδεια τσέπη σκεπτόμενος «αγωνίσου έχεις μια οικογένεια, αγωνίσου για τον συνάδελφό σου». Η ελίτ του συνδικαλισμού που προορίζεται για το ελληνικό κοινοβούλιο ξεχνώντας εν μια νυκτί  τις στημένες αντιπαραθέσεις με τους κυβερνώντες, μόνο κακό κάνουν στον δίκαιο αγώνα κάποιων ξεχασμένων «αγωνιστών».

Και στους δρόμους θα συνεχίσουμε να ακούμε το γνωστό πια «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι» και ο συνδικαλιστής «μαϊμού» θα αναφωνεί στα έδρανα της Βουλής «κύριε πρόεδρε»…

Εις το επανιδείν…