Το Μουντιάλ 2010 φτάνει στο τέλος του, με κύριο χαρακτηριστικό τη μετριότητα των ομάδων που συμμετείχαν. Μπορεί σε γενικές γραμμές η Ισπανία να έδειξε περισσότερες αρετές (βασικά στην κυκλοφορία της μπάλας), αλλά η πορεία της εξαρτήθηκε περισσότερο από «συμπτώσεις» και πολύ λιγότερο από το πόσο επικράτησε καταλυτικά στο γήπεδο...
Χαρακτηριστικός είναι ο ημιτελικός: και ο πιο αδαής συμφωνεί ότι σαν ομάδα ήταν ανώτερη σημαντικά από την αντίστοιχη Γερμανική, ανωτερότητα όμως κάθε άλλο παρά μετουσιωμένη σε φάσεις μέσα (ή κοντά) στην αντίπαλη περιοχή. Τη λύση τελικά έδωσε ένας από μηχανής Θεός, το «στημένο» και ένα τερατώδες λάθος των Γερμανών (στοιβαγμένοι εννιά παίκτες τους σε εκτέλεση κόρνερ στη μικρή περιοχή και οι άλλοι πιθανοί χώροι πλήρως ακάλυπτοι -εικόνα που αντίκρισα σε ανάλογο στιγμιότυπο σε άμυνα των Βορεοκορεατών, άσχετα αν η μπάλα, αυτή η πόρνη, δεν βρήκε τότε πλεκτό).
Αλλά και πιο πριν, η Ισπανία κάθε άλλο παρά δικαίωσε τον τίτλο του φαβορί κόντρα στην Παραγουάη, ματς στο οποίο το «κυκλοφοριακό» της ήταν προβληματικό και περιορισμένο, αλλά και η γενική εικόνα δεν πρόδιδε το «δικαίωμα» της στην πρόκριση. Και με βάση τα δυο προαναφερόμενα παιχνίδια, οι ίδιοι που εκθείασαν τις αρετές της Ισπανίας, θα ήταν -αν οι «λεπτομέρειες» λειτουργούσαν αλλιώς- οι πρώτοι «τον λίθο βαλλέτω» για την «ακατάσχετη φλυαρία και την ουσία μηδέν του παιχνιδιού της» (υπερβολές, συναγόμενες-ορμώμενες «εκ του αποτελέσματος» και φυσικά εκ των υστέρων).
Λίγο πριν την έναρξη του Μουντιάλ ήρθε στη δημοσιότητα μια αποτίμηση αποτελεσμάτων προηγούμενων διοργανώσεων, από ερευνητική ομάδα Γαλλικού Πανεπιστημίου, σύμφωνα με την οποία πλειάδα τίτλων ή και διακρίσεων ομάδων, δεν οφείλονταν (ευθέως τουλάχιστον) στην αγωνιστική εικόνα τους. Ανεξαρτήτως των στοιχείων που παρατέθηκαν, προφανές (για όσους έχουν εικόνα) είναι ότι οι νικητές στα Μουντιάλ του 1954, 1974 και του 1982, κάθε άλλο παρά τις καλύτερες ομάδες διέθεταν. Πολλές αμφιβολίες εκφράζονται για τους νικητές σε εκείνες του 1966, 1978, 1990, 1998 και 2006 και πολύ περισσότερες για εκείνες τις ομάδες που συμπλήρωσαν ανά διοργάνωση την τετράδα των ημιτελικών.
Και αυτά είναι πταίσματα, μπροστά -μένοντας στην Ήπειρο μας- στις «καραμπόλες» στα Euro του 1992 και 2004, με νικήτριες Δανία και Ελλάδα αντίστοιχα. Στην πρώτη, μια ομάδα αποκλεισμένη από τα προκριματικά, τη μάζεψαν από τις …παραλίες, χωρίς τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της (Μπρίαν Λάουντρουπ), που υπό εκείνες τις συνθήκες αρνήθηκε ανάμιξη και κάθε συμμετοχή και λίγες βδομάδες αργότερα, η κουτσουρεμένη ομάδα του πόζαρε με την κούπα σηκωμένη! Για τη δεύτερη (δεν χρειάζεται κάποια υπενθύμιση), ο Αρσέν Βενγκέρ (προπονητής της Άρσεναλ) απαντώντας σε ερώτηση της ΝΕΤ δυο χρόνια πριν «αν επρόκειτο για θαύμα», απέδωσε με τρεις λέξεις το όλο σκηνικό: “miracle or accident?” (θαύμα ή ατύχημα);
Ναι, σαφώς και το ποδόσφαιρο δεν έχει υπογράψει σύμβαση ότι «θα απονείμει δικαιοσύνη». Αλλά, αν σε κάθε επόμενη διοργάνωση εμφανίζεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών, αν οι βασικοί συντελεστές του δεν φαίνονται ικανοί να συμβάλλουν σε κάποια άλλη καλύτερη κατάσταση, αν το σύνολο των παραμέτρων του διέπονται από …απύθμενη αβεβαιότητα, η αύξηση του …τζόγου που δημιουργεί το σημερινό status, δεν είναι και ο καλύτερος οιωνός για έναν «βασιλιά» των σπορ!
Το φετινό μουντιάλ έδειξε και άλλη μια ανησυχητική …συνέπεια: όποια ομάδα προηγείτο (όταν μάλιστα συνέβαινε στην πρώτη φάση της ακολουθούσε νίκη με μεγάλη διαφορά) τουλάχιστον δεν έχανε. Δεν υπήρξε δηλαδή κάποια ομάδα ικανή, αν στραβώσει για όποια αιτία ένα ματς γι’ αυτήν, να το «διορθώσει». Ή έστω να πείσει ότι είναι ικανή για κάτι τέτοιο. Εξαίρεση (τι κανόνας είναι!) η ανατροπή στο ματς της Ολλανδίας με τη Βραζιλία. Αλλά και κει, όποιος θυμάται, το ματς …γύρισε μόνο του!
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη είναι …σύμπτωμα ανικανότητας των συντελεστών της, πρώτα απ’ όλα των προπονητών, που αρκετοί έχουν παραλληλίσει το ρόλο τους με εκείνο των σκηνοθετών στον κινηματογράφο.
Και όπως άλλον Πήτερ Σέλλερς βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη όταν τον σκηνοθετούσε ο Κιούμπρικ και άλλον όταν …αυτοσκηνοθετούνταν ο ίδιος, έτσι κι ο ποδοσφαιριστής, όσο χαρισματικός κι αν είναι, δεν περιμένει ένα νεύμα συμπάθειας από τον πάγκο, αλλά τις συνθήκες που βρίσκει στο γήπεδο και τους πιθανούς τρόπους να λύσει «γρίφους», να τα έχει δουλεμένα στην προπόνηση. Μ’ αυτή την προϋπόθεση άλλωστε βγάζει συνήθως το ταλέντο του.
Τεράστια απογοήτευση για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους προκάλεσε η εικόνα Βραζιλίας και Αργεντινής. Ομάδες «ατάκτως ερρημένες», με πάσης φύσεως υλικά (από μπαλαδόρους ως άχρηστους), σκόρπησαν στην πρώτη στραβοτιμονιά. Χειρότερη τύχη είχαν οι έτσι κι αλλιώς υπερεκτιμημένες σ’ αυτή τη φάση Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, οι Πορτογάλοι «που δεν έστρωσαν πριν να κοιμηθούν». Τι μένει; Αυστραλία, Ν. Κορέα, Σλοβακία, Μεξικό ανέβηκαν σε αυτοπεποίθηση, αλλά πόρρω απέχουν ως σημείο αναφοράς, ενώ Σερβία και Δανία θα έχουν να θυμούνται παλιές καλές στιγμές τους!
Ευτύχησε η Ολλανδία, ποντάροντας περισσότερο στα «όσα της χρωστάει η Ιστορία». Αλλά κι αυτή η εικόνα στις καθυστερήσεις του ημιτελικού, όταν και από γιόμες του αντίπαλου τερματοφύλακα από την απέναντι περιοχή, έδειχναν ικανοί να «το φάνε μόνοι τους», ανεξαρτήτως τελικής έκβασης, στο «φτου και από την αρχή» τους ματαφέρνει… Αντίθετα η Γερμανία, ανεξάρτητα τεχνικής ανεπάρκειας κάποιων ποδοσφαιριστών, δείχνει μια σταθερή συνέχεια στον προγραμματισμό που ακολουθεί την τελευταία εξαετία και μάλλον παρουσίασε (πως επενεργεί και η πολυπολιτισμικότητα) την καλύτερη ομάδα της σε διεθνή διοργάνωση.
Αξιοσημείωτη πρόοδο σημείωσαν ΗΠΑ και Ιαπωνία, η Γκάνα απέχει (υπό προϋποθέσεις) ένα βήμα από την καθιέρωση, η συνέχεια της Ουρουγουάης θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από τη γκάμα και το ταπεραμέντο της επόμενης φουρνιάς παικτών που θα εξάγει (έτσι ανορθόδοξα όπως συνεχίζει να παίζει).
Άφησα για το τέλος δυο ευχάριστες (μικρομεσαίες για την ώρα) οντότητες. Από τη μια η Χιλή, η μόνη ομάδα σ’ αυτή τη διοργάνωση με στάμπα προπονητή (Μπιέλσα), ένα σύνολο πολύ καλύτερο από το άθροισμα της αξίας των παικτών που το απαρτίζουν. Από την άλλη η Παραγουάη, προς το κακή επιθετικά, αλλά με την καλύτερη εδώ και δεκαετίες ανοικτή και ολιγοπρόσωπη άμυνα, καθαρή καθ’ όλα, με τεχνική αρτιότητα και αντίληψη του χώρου και των μεταξύ τους αποστάσεων από τους παίκτες που την απαρτίζουν, η μόνη μάλλον αδικαίωτη αυτού του τουρνουά ομάδα δείχνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου