του Γιώργου Λακόπουλου
Ποιος θυμάται το παλιό διαφημιστικό σλόγκαν της Στατιστικής Υπηρεσίας ,με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, «ωραίοι είμαστε- αλλά : πόσοι είμαστε;». Κάπως έτσι τείθεται το θέμα της οικονομίας αυτές τις μέρες. «Ωραία τα μέτρα αλλά: φτάνουν;».
Η απάντηση είναι ταυτοχρόνως: ναι, όχι, ίσως. Γιατί από μόνα τους τα μέτρα δεν είναι ούτε επαρκή, ούτε ανεπαρκή. Μπορεί να διευκόλυναν την Κομισιόν να πει δυο καλές κουβέντες. Μπορεί να άμβλυναν κάπως την επιθετικότητα των αγορών. Μπορεί να έδωσαν μια ανάσα στο Χρηματιστήριο. Μπορεί ακόμη να επέτρεψαν στο πολιτικό σύστημα να δείξει ότι διαθέτει ακόμη ψήγματα υπευθυνότητας. Αλλά τα μέτρα δεν είναι μια λογιστική εξέλιξη. Είναι μια πολιτική επιλογή που θα κριθεί στο χρόνο. Και θα κριθεί σε σχέση με δυο παράγοντες.
Πρώτον, τη συμπεριφορά του κράτους. Αν ο δημόσιος τομέας συνεχίσει να είναι βαρέλι χωρίς πάτο, όσα και να προσποριστεί με τα μέτρα, θα χαθούν όπως χάνονται ως τώρα. Και αν οι οικονομικές δοσοληψίες των φορέων του δημοσίου συνεχίζουν να κάνουν κάποιους πλούσιους, τα μέτρα απλώς θα τους διευκολύνουν να γίνουν πλουσιότερη. Δηλαδή αν συνεχιστεί η σπατάλη και η διαφθορά τα μέτρα θα ακυρωθούν.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η κοινωνία. Η αντίδραση της τόσο συνολικά όσο και κατά κλάδο , θα κρίνει την τύχη της επιχειρούμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης. Και αυτή η αντίδραση θα κριθεί από τα στοιχεία δικαιοσύνης και αναπτυξιακής πνοής που θα χαρακτηρίσουν τις επόμενες κυβερνητικές παρεμβάσεις. Με πρώτη τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.
Άρα γυρίζουμε εκεί από όπου έπρεπε να ξεκινήσουμε. Η ικανότητα της κυβέρνησης να μην μείνει στο πακέτο που εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός, αλλά να προχωρήσει στις συμπληρωματικές κινήσεις με βάθος και διάρκεια , θα κρίνει το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια : «Ωραίοι είμαστε- αλλά για πόσο;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου