Το πιο δύσκολο

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη από tanea.gr

Αργά χθες  βράδυ ολοκληρώθηκαν με μια αρχική συμφωνία οι πρώτες διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Περιμένοντας να συνεχιστούν σήμερα, ας βάλουμε το ζήτημα σε παρένθεση...

 Ακόμη περισσότερο  που (κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος) δεν είναι το ουσιώδες.

 Διότι αν  αρκούσε να φτιαχτεί μια κυβέρνηση συνεργασίας για να λυθούν ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα αυτού του τόπου, θα ήταν εγκληματίες όσοι δεν την έχουν φτιάξει εδώ και καιρό.

 Αλλά η συνεργασία  δεν είναι η λύση. Είναι η μέθοδος. Και μια μέθοδος, από μόνη της, δεν αρκεί για να μας οδηγήσει στη λύση.

 Ακόμη περισσότερο  που η όποια συνεργασία επιτευχθεί περιέχει τρία ερωτήματα, τα οποία δεν επιδέχονται εύκολη απάντηση.

 Ερώτημα πρώτον.  Τι ακριβώς θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Θα περιοριστεί στη διαπραγμάτευση όσων συμφωνήθηκαν στις 26 Οκτωβρίου ή θα ασκήσει κανονική διακυβέρνηση;

 Διότι η κυβέρνηση  της χώρας δεν κάνει μόνο διαπραγματεύσεις με δανειστές, αλλά προωθεί μέτρα, παίρνει αποφάσεις, υλοποιεί προηγούμενες δεσμεύσεις.

 Θα προχωρήσει,  ας πούμε, την εργασιακή εφεδρεία; Θα ολοκληρώσει την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων; Θα ψηφίσει προϋπολογισμό; Θα τα κάνει όλα αυτά η (όποια) κυβέρνηση συνεργασίας ή θα τα βάλει στο ράφι έως τις εκλογές; Και αν τα βάλει στο ράφι, ποιος μας διασφαλίζει ότι το πρόγραμμα προσαρμογής δεν θα εκτροχιαστεί πλήρως;

 Ερώτημα δεύτερον.  Υποθέτω πως όλοι συμφωνούν ότι η κυβέρνηση συνεργασίας δεν μπορεί να είναι μακράς διάρκειας. Είτε γρήγορα είτε πολύ γρήγορα, θα οδηγήσει σε εκλογές.

 Πώς όμως  θα μπορέσει αυτή η κυβέρνηση να κυβερνήσει τον τόπο, αν την ίδια στιγμή ο τόπος βρίσκεται σε οιονεί προεκλογική περίοδο; Θα μείνουν οι υπουργοί προσηλωμένοι στη δουλειά τους ή θα τρέχουν να μαζεύουν σταυρούς;

 Ερώτημα τρίτον.  Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς θα διασφαλιστεί η λειτουργία της συνεργασίας;

 Θα είναι δεσμευτική  για τα κόμματα που συμμετέχουν ή ο καθένας θα τραβάει το πάπλωμα στη μεριά που τον βολεύει;

 Και θα είναι  δεσμευτική για όλους ή ο καθένας, στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ, θα μπορεί να σηκώνει το δικό του μπαϊράκι για να κάνει τη φιγούρα του;

 Με άλλα λόγια,  μια πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως κυβέρνηση πραγματικής συνεργασίας.

 Δεν αρκεί  δηλαδή να έχει Πρωθυπουργό, υπουργούς και μερικούς υποστηρικτές. Πρέπει όλοι αυτοί να θέλουν να συνεργαστούν. Να προσπαθήσουν να πετύχει η συνεργασία τους.

 Και από όσο γνωρίζω  την πολιτική ζωή του τόπου και όσους την αποτελούν, πολύ φοβούμαι ότι αυτό είναι το δυσκολότερο από όλα.