Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ο κόσμος ξεσηκώνεται, νιώθει πνιγμένος, εξουθενωμένος, προδομένος. Είναι πλήθος οι φωνές των λαών που από ψίθυρος έγινε κραυγή αγωνίας και κρότος. Στις εξελίξεις αυτές η Ελλάδα κρατά την πρωτιά της τηλεθέασης επαναπαυμένη σε καναπέδες και πολυθρόνες, ενίοτε και σε καρέκλες...
Σε μια Ελλάδα όπου η οικονομική κρίση έχει καλύψει τα γεωγραφικά της όρια.
Σε μια Ελλάδα που έχει καταντήσει η μαριονέτα κερδοσκόπων και «φιλόδοξων» τεχνοκρατών.
Σε μια Ελλάδα που αν είχε μιλιά θα έλεγε «τι κάνετε μωρέ, πόσο ακόμα θα αντέχω τις μικροπολιτικές σας και τις σαχλαμάρες σας; Πόσο ακόμα θα με χτυπάτε στο στέρνο και εγώ θα σκύβω το κεφάλι; Πόσο ακόμα θα εθελοτυφλώ στην κατρακύλα μου;
Ελλάδα ακούς; Μέχρι τις 18 Ιουλίου λένε θα έχουν λεφτά για να πληρώσουν τον ιδρώτα σου, για το μετά μη με ρωτάς...
Είκοσι χρόνια στρώνανε «διονυσιακά φαγοπότια» σε βάρος μας, σε βάρος της ίδιας μας της ζωής.
Είκοσι χρόνια αναδείξαμε (όπως αποδείχτηκε) ανίκανους πολιτικούς, ανθρώπους που για ένα «ΕΓΩ» θυσίαζαν τα όνειρα και τις ελπίδες αυτού του τόπου, αυτού του λαού.
Είκοσι χρόνια τώρα ανεχόμασταν τα λαμόγια και την δίψα τους για το γρήγορο κέρδος.
Αλλά και εμείς έχουμε ένα μικρό μερίδιο ευθύνης γιατί τους κοιτούσαμε τόσα χρόνια άπραγοι. Γιατί μεθυσμένοι από τα «θα» πηγαίναμε και τους ξανά ψηφίζαμε κολλημένοι σε δήθεν ιδεολογίες, που σήμερα δεν μπορούν να έχουν εφαρμογή, κολλημένοι στην οικογενειακή ιδεολογία που πολλές φορές σου πρόσταζε τι πρέπει να ψηφίσεις.
Και έρχομαι στο σήμερα, ένα σήμερα που σε κάνει να φοβάσαι να ανοίξεις την τηλεόραση μήπως και ακούσεις «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» για δεύτερη φορά (άραγε πόσες φορές θα αντέξει η ιστορία αυτή την φράση); Σε ένα σήμερα που έχει γεμίσει ειδήμονες και ψευτοεπαναστάτες . Καθήμενοι μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή και κλειδωμένοι στα γραφεία, επαναπαυμένοι να ξεδιπλώνουν το πηγαίο ταλέντο τους στο να δίνουν «λύσεις». Θεωρώντας πως το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι αλλά όλοι οι υπόλοιποι.
Επαναστάτες της καρέκλας τους ονομάζω και ίσως να είμαι και εγώ ένας από αυτούς.
Μπουένος Άιρες, Βρυξέλλες, Παρίσι, Πόλη του Μεξικού, Βερολίνο, Μπογκοτά, Βιέννη, Παρίσι μυρίζει επανάσταση, ένα κίνημα των "Λος Ιντιγνάδος" (Αγανακτισμένων) βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τα αυτονόητα, για μια καλύτερη ζωή. Σύμφωνα με τον χάρτη σε πάνω από 678 μέρη του κόσμου, οι άνθρωποι έχουν ξεσηκωθεί ζητώντας ένα καλύτερο αύριο, εκτός από την Ελλάδα.
Μας χλευάζουν οι Ισπανοί για την απραξία μας και την φυγοπονία μας; Μάλλον τα αυτονόητα κάποιων για εμάς είναι αδιάφορα; «Τον καιρό της επανάστασης, εκείνος που είναι ουδέτερος είναι αδύνατος» είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ, η ουδετερότητα στην πιο κρίσιμη φάση για μια χώρα είναι στοιχείο αδυναμίας και ατολμίας.
Οι προσπάθειες πολλές τα αποτελέσματα λίγα, η διαμαρτυρία είναι δείγμα αποφασιστικότητας, ενεργοποίησης, κινητικότητας για ένα καλύτερο αύριο.
Η εμπλοκή είναι τόλμη και η απραξία συνενοχή και συγκάλυψη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που εναντιώνονται στα κλισέ τις εποχής και βγαίνουν ανοιχτά, επώνυμα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προετοιμάζουν το έδαφος της αγανάκτησης.
Κοζάνη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και ευελπιστώ και άλλες πόλεις να σηκώσουν το ανάστημά τους μπροστά στην άνιση μάχη των δικαιωμάτων μας .
Κύριοι ,των βολεμένων θέσεων που τόσα χρόνια καπηλεύεστε την νεολαία για να κερδίσετε την εύνοια της , μια νεολαία που εδώ και χρόνια οσμίζεται την υποκρισία και την αντιμετωπίζει με αδιαφορία , τώρα ήρθε η στιγμή που η αδιαφορία θα γίνει συναίσθημα, αυτό της οργής και της αγανάκτησης .
Το θετικό και το αναμενόμενο θα ήταν αυτή η «επανάσταση» να μην έχει ηλικία και καθείς να νιώσει ξανά 18 και να δώσει πνοή ανανέωσης και ελπίδας μετά από την ολοκληρωτική καθαίρεση των όλων. Μιλώ σε σένα Έλληνα που έχεις ακόμα στο στόμα σου και στο DNA σου τη λέξη «αέρα».
Ο απόηχος των συγκεντρώσεων να είναι η αρχή μιας ουσιαστικής επανάστασης που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Η μοίρα αυτής της χώρας να μην μείνει στα χέρια μόνο της «Αθηνάς» αλλά και των δικών μας χεριών....
Καρέκλες επαναστατήστε!!!
Εις το επανιδείν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου