Αγανάκτηση και οργή, μου προκαλούν τα τελευταία στοιχεία των ποσοστών της ανεργίας στη Δυτική Μακεδονία που αγγίζουν το 18%, για την ακρίβεια 17,7%. Τι και αν υπάρχει η περιβόητη ΔΕΗ, τι και αν τα λόγια των «φιλόδοξων» πολιτικών «σκεπάζουν» κάθε τόσο το άγχος των νέων και τους γεμίζουν με όνειρα και ελπίδες, «η ανεργία είναι η πανδημία της Δ. Μακεδονίας» και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει σε αυτό…
Έχω ξαναμιλήσει για την διαδρομή που ακολουθεί ο νέος σήμερα για να οδηγηθεί στην μιζέρια του συστήματος και το θεωρώ ανώφελο να σταθώ στο εκπαιδευτικό σύστημα που δίνει ψεύτικες ελπίδες στα νέα παιδιά.
Όχι δεν θα αναλωθώ σε χαρακτηρισμούς που συνηθίζονται να λέγονται σε άρθρα του τοπικού τύπου για το ποιος φταίει, δεν θα μπω στο «τρυπάκι» του έλληνα ειδήμονα που έχει τις λύσεις στο χαρτί, θα μιλήσω νεανικά και θα προβάλλω τους προβληματισμούς των νέων παιδιών που καθημερινά παλεύουν με τον εαυτό τους για το τι τους περιμένει στο μέλλον.
Η Δ. Μακεδονία λοιπόν είναι μια περιφέρεια που είναι σκεπασμένη με την κατάρα της ανεργίας. Συχνά πυκνά, βλέπουμε να μας θυμούνται και τα αθηναϊκά ΜΜΕ μόνο όταν τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται. Από το ραδιόφωνο έλεγα, θυμάμαι, ότι μέχρι το τέλος του 2011 η ανεργία θα αγγίξει το 20% και θα αυξηθεί ο αριθμός των εσωτερικών μεταναστών, με αποτέλεσμα να χτυπάνε τα τηλέφωνα στην εκπομπή και να συνομιλώ με ανθρώπους για την μάστιγα της ανεργίας.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως νιώθουμε (γιατί και εγώ ένας από αυτούς είμαι) όταν η πολιτεία μας γυρνάει την πλάτη και μας αναγκάζει να καταφεύγουμε σε πρόσκαιρες , εργασιακές λύσεις που βάζουν στην άκρη, για ένα, το πολύ δύο χρόνια, το άγχος της επαγγελματικής μας αποκατάστασης.
Έτσι όπως τα έχουμε κάνει να μου πείτε, ή τα έχουν κάνει αν προτιμάτε, οι λύσεις είναι μηδαμινές, δυστυχώς.
Πόσο άσχημο είναι να προσπαθείς χωρίς να έχεις τη δύναμη να παλέψεις για να βοηθήσεις ένα φίλο σου ακόμα και έναν άγνωστο, να βρει ένα σκαλοπάτι, μια αρχή, για να αισθανθεί περήφανος. Ναι, περήφανος γιατί σηκώνεται και στηρίζεται μόνος του στη ζωή, προσφέρει στην κοινωνία αλλά και στον εαυτό του, και το πιο σημαντικό, κάνει όνειρα που του δίνουν ελπίδα και σιγουριά να παλέψει κάθε εμπόδιο που θα συναντήσει στην δικιά του Ιθάκη….
Αυτό που μου κάνει πάντως μεγάλη εντύπωση είναι το καινούργιο ελληνικό φαινόμενο «δεν πληρώνω» και μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί η ανταπόκριση του κόσμου στο δεν πληρώνω και όχι στο «έπαψα να ζω δίχως μέλλον». Δεν είδα κανέναν να εξαγριώνεται με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, δεν είδα την απαιτούμενη προβολή του θέματος από τα κανάλια, δεν είδα να δημιουργείτε κάποια οργάνωση ή ένα group στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης για την αντιμετώπιση της ανεργίας, δεν είδα δημοσιογράφους να ασχολούνται όσο θα έπρεπε με την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων ανθρώπων.
Για τα αυτονόητα πρέπει να παλεύουμε πια σε αυτή την χώρα που τόσα χρόνια πνίγει τα οράματα και τις ιδέες των νέων. Θυμάμαι είχα διαβάσει κάπου ότι «το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους», και συμπληρώνω ότι κουράστηκαν οι νέοι να κάνουν όνειρα απραγματοποίητα, κουράστηκαν να παρακαλάνε έξω από τα πολιτικά γραφεία για ένα κομμάτι ψωμί……Ελλάδα του 21ου αιώνα τρως τα παιδιά σου. Ευτυχώς η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.
Εις το επανιδείν…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου