Την τελευταία εβδομάδα διαμορφώθηκε μία αξιοπερίεργη κατάσταση, με την κυβερνητική ηγεσία και ένα τμήμα της επιχειρηματικής ελίτ να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πηγαίνουν καλά και τις έρευνες της κοινής γνώμης να αναδεικνύουν την απαισιοδοξία των πολιτών και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό και οικονομικό σύστημα...
Η στρατηγική
Ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του θεωρούν ότι κατάφεραν να επεξεργαστούν μία αξιόπιστη στρατηγική, που αποτρέπει τη χρεοκοπία της Ελλάδας τουλάχιστον μέχρι το 2012.
Με τον πρωθυπουργό να αποθεώνεται σε κάθε δημόσια εμφάνισή του από τους διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους και αυτούς που ασκούν εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις ΗΠΑ, δημιουργείται στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια μία ψυχολογία νικητή, την ώρα που μπορεί να χάνεται η μεγάλη οικονομική και κοινωνική μάχη.
Την επιχειρηματολογία του κ. Παπανδρέου ενισχύουν και οι εξελίξεις στη νότια Ευρώπη. Η Ισπανία και η Πορτογαλία δανείζονται ήδη με ένα κόστος που συγκρίνεται ή και ξεπερνά το κόστος δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου στο πλαίσιο της συμφωνίας στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί ανεπαρκή τα μέτρα που έχουν πάρει οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία και ο αρμόδιος επίτροπος κ. Όλι Ρεν απαιτεί νέο σφίξιμο της ζώνης για τους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους αυτών των χωρών, στα πρότυπα της Ελλάδας.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η ένταξη της Ελλάδας στον πολυσυζητημένο μηχανισμό μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα. Είμαστε οι πρώτοι που εξασφαλίσαμε τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ μέχρι το 2012, ενώ οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, ενδεχομένως και οι Ιρλανδοί, θα πρέπει να διαπραγματευτούν την ενδεχόμενη ένταξή τους στο μηχανισμό σε πολύ χειρότερες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κραυγές αγωνίας
Και ενώ η κυβερνητική ηγεσία επιδεικνύει μία τεκμηριωμένη, ως ένα βαθμό, αισιοδοξία, ακούγονται κραυγές αγωνίας στην ελληνική οικονομία και στην κοινωνία. Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά και με το πέρασμα του χρόνου αυξάνονται οι πιθανότητες να πάνε οι μεγάλες θυσίες χαμένες.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να πετσοκόβει η σοσιαλιστική κυβέρνηση τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις χωρίς να παρατηρείται ουσιαστική βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης. Η συντεχνιακή λογική στην οποία στήριξε το ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες ολόκληρες, την πολιτική του άνοδο εμποδίζει την αναγκαία κοινωνική προσαρμογή στους νέους οικονομικούς κανόνες. Η παραλυτική γραφειοκρατία, η οποία αναπτύχθηκε και αυτή με εντυπωσιακό τρόπο στη διάρκεια της τελευταίας 30ετίας, εγγυάται τη συνέχιση της φοβερής σπατάλης οικονομικών πόρων και ανθρώπινου δυναμικού σε μια περίοδο κατά την οποία πρέπει να βελτιώσουμε θεαματικά τις επιδόσεις μας, για να περάσουμε τη δοκιμασία των τριμηνιαίων αξιολογήσεων από τους εκπροσώπους της τρόικας.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβάλλει συνεχώς πληθωριστικούς καταναλωτικούς φόρους και στη συνέχεια αποδίδει την ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων στις δυσλειτουργίες της αγοράς. Η υπουργός Οικονομίας κ. Κατσέλη ανακοινώνει κατά διαστήματα μέτρα για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από το τραπεζικό σύστημα, οι περισσότεροι, όμως, από τους επαγγελματίες που ζητούν τη στήριξη των τραπεζών διαπιστώνουν την τεράστια απόσταση που χωρίζει τη θεωρία από την πράξη. Με την πραγματική οικονομία να κινδυνεύει από πιστωτική ασφυξία, την οικονομία στο σύνολό της να βυθίζεται στην ύφεση και το ποσοστό ανεργίας να εκτοξεύεται, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, προς το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, η απαισιοδοξία των πολιτών πρέπει να θεωρείται βάσιμη.
Άγριο δούλεμα
Η Ελλάδα μετατράπηκε στη διάρκεια του 2010 σε εύκολο στόχο των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, τα οποία καταγγέλλει η κυβερνητική ηγεσία, διευκολύνοντας παράλληλα τις κινήσεις τους με τα λάθη και τις παραλείψεις της. Στην αρχή είχαμε κρίση εμπιστοσύνης σε βάρος της ελληνικής οικονομίας επειδή δεν εφαρμόζαμε μία αυστηρή δημοσιονομική, οικονομική πολιτική. Από τη στιγμή που ο κ. Παπανδρέου ενέδωσε στις πιέσεις και δέσμευσε τη χώρα σε ένα ισοπεδωτικό πρόγραμμα λιτότητας εκδηλώθηκε νέα κρίση εμπιστοσύνης σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, επειδή βυθίζεται ως αποτέλεσμα του συγκεκριμένου προγράμματος σε βαθιά ύφεση και δεν μπορεί να αποκτήσει τον αναπτυξιακό δυναμισμό που θα επιτρέψει τη μελλοντική αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.
Οι πολίτες, αντιμέτωποι με αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υποχρεώνονται σε θυσίες που ίσως φέρνουν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου