Ερντογάν στα χνάρια του Ανδρέα

Του Σταύρου Θεοδωράκη από το ptotagon.gr

Είναι παράξενη χώρα η Τουρκία. Ίσως πιο παράξενη και από την Ελλάδα. Στο Γκάζι της Σμύρνης η νεολαία πίνει ρακί και μπύρα τρώγοντας αλατισμένα πράσινα κορόμηλα και αλμυρά φιστίκια. Και οι δύο γεύσεις δεν μου είναι άγνωστες. Αλάτι στα πράσινα τσάγαλα (έτσι λένε τα αμύγδαλα πριν γίνουν ξηροί καρποί) βάζουμε και στην Κρήτη όπου επίσης σερβίρουμε αλμυρά φιστίκια με ρακί. Στη ρακί εδώ υπάρχει μια απάτη. Παρήγγειλα χθες δυο ρακές να της πιώ με έναν λεβέντη τουρκοκρητικό και μας έφεραν ούζο Μυτιλήνης...
Άλλο όμως ήθελα να σας πω. Στην Σμύρνη έχω έρθει και πριν 25 χρόνια. Ήταν Σεπτέμβρης, ήμουνα με μηχανή και το ξημέρωμα με έδιωξαν κακήν κακώς γιατί το μεσημέρι θα άρχιζαν οι γιορτές της απελευθέρωσης της πόλης από τους Έλληνες και θα ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορώ με ελληνικές πινακίδες στα στενά . Αυτό που εμείς ονομάζουμε καταστροφή, αυτοί το λένε απελευθέρωση. Έτσι έφυγα, σχεδόν διωγμένος και η τελευταία εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι στρατιώτες με αυτόματα όπλα να επιτηρούν κάθε μου βλέμμα. Μέχρι να φύγω από τα παράλια μου έκαναν δυο εξονυχιστικούς ελέγχους έτσι για να μου σπάσουν τον τσαμπουκά.

Χθες έκανα πάνω από τρία χιλιόμετρα με τα πόδια και 100 με το αυτοκίνητο και όσες φορές με σταμάτησαν δεν ήταν για να με ελέγξουν αλλά για να με κεράσουν. Μύδια με ρύζι. Τσάι στο ποτήρι. Ένα μήλο και κάτι που έμοιαζε με σοκολάτα κι ήταν απαίσιο αλλά ντράπηκα να το πετάξω. Βόλταρα δηλαδή δήθεν απορημένος στην προκυμαία για να με παίρνει η κάμερα που παρατηρώ τους Τούρκους και αυτοί μόλις καταλάβαιναν ότι είμαι Έλληνας έβγαιναν και (με λερωμένα χέρια) με κερνούσαν. Λες και από εμένα εξαρτιέται αν θα μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέτοιο καλόπιασμα.

Αφού τελικά λέω να αλλάξω το πρόγραμμα μου και να κάτσω εδώ μέχρι την Κυριακή και να περιμένω να δω από κοντά τον Ερντογάν. Ξέρω, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι στην Ελλάδα. Αλλά όπως μου είπαν, μετά την Αθήνα θα έρθει κατευθείαν στη Σμύρνη. Στο γήπεδο μπάσκετ –χωρητικότητας 15.000 θέσεων- οι νέοι της πόλης διοργανώνουν συναυλία με μοντέρνους καλλιτέχνες και ομιλητή τον Τούρκο Πρωθυπουργό. Χθες μπήκαν και οι πρώτες αφίσες. «Γιορτή νεολαίας» ή κάτι τέτοιο. Αυτά που έκανε δηλαδή στην Ελλάδα ο Αντρέας την δεκαετία του ’80. Να γιατί είναι φανερό ότι σε μερικά η Τουρκία είναι Ελλάδα, σε άλλα είναι καθυστερημένη Ανατολή και σε άλλα μια αυτοκρατορία που προσπαθεί να αναστηθεί.