Κατήφορος: φταίμε κι εμείς

Του Γιώργου Λακόπουλου


Με το σχόλιό του στο σημείωμα «Είμαστε Έλληνες- τι κρίμα» ο κ. Άρης Δαβαρακης άνοιξε πολλά θέματα μαζί: την ευθύνη που έχουν οι πολιτικοί για τη συμπεριφορά της κοινωνίας, την ατιμωρησία τους και τις περιορισμένες επιλογές και τα διλήμματα που αντιμετωπίζει ο πολίτης όταν καλείται να επιλέξει ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα. Προφανώς είναι μια άποψη που βρίσκει μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη. Γιατί είναι μια άποψη που επαληθεύεται εδώ και δεκαετίες. Αυτά τα θέματα είναι σαν τις μπάλες από χιόνι. Όσο κυλάνε τόσο μεγαλώνουν. Ήδη απειλούν να μας ισοπεδώσουν. Φυσικά οι ταγοί φέρουν πρώτοι την ευθύνη για την αποδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μάλλον ξέρουν τι κάνουν όταν φροντίζουν να αμνηστεύσουν προκαταβολικά εαυτούς και αλλήλους. Χωρίς τις προστατευτικές ασπίδες που οι ίδιοι διαμορφώνουν είναι αμέτρητοι αυτοί που θα έπρεπε να εξηγήσουν τα έργα και τις ημέρες τους σε κάποιον ανακριτή. Ωστόσο κανείς δεν υφίσταται κάτι που δεν θέλει να υποστεί. Πράγματι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Όπως έχουμε και την τηλεόραση και τις εφημερίδες που μας αξίζουν. Η τους καλλιτέχνες που μας αξίζουν. Τους κακούς πολιτικούς κάποιοι τους ψηφίζουν, τις εκπομπές -σκουπίδια κάποιοι τις βλέπουν η τις ακούνε και πάει λέγοντας. Να μείνουμε στις πολιτικούς: η διαφθορά τους δεν ακυρώνει την πολιτική ως προτεραιότητα. Θα ήταν ολέθριο να φτάσει κάποτε η κοινωνία ως εκεί. Γιατί μια από της μεγαλύτερες κατακτήσεις των τελευταίων αιώνων είναι ο Κοινοβουλευτισμός. Ο οποίος λειτουργεί με κόμματα. Και τα κόμματα χρειάζονται πολιτικούς. Που με τη σειρά τους χρειάζονται πολίτες για να υπάρξουν. Η συνταγή χαλάει όταν αρχίζουν να λειτουργούν ως οπαδοί.