Κρίση γένους θηλυκού…

Του Στέλιου Φούντογλου

Υποδεχτήκαμε τη θηλυκή μαυροφορεμένη οικονομική κρίση. Την «παίξαμε» αρκετά την κυρία με τα μαύρα.. Της ανοίξαμε το σπίτι μας, τις καταθέσεις μας ακόμα και το κρεβάτι μας πολλές φορές!! Είναι μια μέγαιρα αυτή η γυναίκα κρίση, θηλυκό που παραπλανεί τα πλήθη και τα καθοδηγεί με ευλάβεια στα δίχτυα της.

Κανείς δεν μπορεί να την ελέγξει! Ανεξέλεγκτα κινείτε από χώρα σε χώρα, μαγεύοντας τους αριθμούς και τα πολιτικά επιτελεία. Σέρνει από πίσω της το μαύρο πέπλο της κατήφειας και της απαισιοδοξίας. Σπέρνει τον όλεθρο, το θάνατο, τη φτώχεια και την ανεργία για να κερδίσει τα λάφυρα της εγωπάθειάς της.

Μια γυναίκα πάντα κερδίζει αυτό που πραγματικά ποθεί, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Είναι εκείνος ο εκδικητικός εγωισμός, ο αρρωστημένος που σε ακολουθεί. Έτσι και η επίπλαστη κρίση, λειτουργεί εγωιστικά και παίρνει αυτό που της ορίζει η ειμαρμένη. Απρόβλεπτη, επιθετική και αλλοπρόσαλλη, περιμένεις με αγωνία το επόμενο βήμα της! Κι είναι τα βήματά της απρόβλεπτα εδώ και λίγα χρόνια, με καταστροφικές συνέπειες σε ανθρώπινες υπάρξεις. Σε ύποπτα χνάρια που προετοιμάστηκαν από ανθρώπους στους οποίους κυριάρχησε ο φόβος. Και τα βήματα συνεχίζονται με τη λογική του κατήφορου που είναι ο πάτος.

Πλανεύτρα η γυναίκα κρίση, σαν τις γυναίκες που σε ζόρισαν στη ζωή σου. Δημιούργημα ανθρώπων μέσα σε μια νύχτα η μαυροφορεμένη και το τέλος της άγνωστο. Το ένδυμά της μαύρο, όπως και οι στόχοι της σε αδιέξοδο. Το φοράει παντού, στη θλίψη, τη χαρά, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της. Δεν το βγάζει το μαύρο φόρεμα. Σε κάθε χώρα ένα λευκό, αισιόδοξο, λαμπρό φόρεμα γεμάτο από φωνές την περιμένει μα το βλέμμα της πονηρό και το προσπερνάει..

Στο διάβα της το μαύρο πέπλο φοβίζει σπέρνοντας τον πανικό, καταπατώντας όνειρα και ελπίδες. Την ενοχλεί το φως, το μαύρο της ταιριάζει απόλυτα, ύποπτες και πονηρές οι σκέψεις της, νωχελικά τα βήματά της το πρωί, με μιαν αυγή μαχαίρι, μα σα βραδιάσει παίρνει δύναμη και ολοκληρώνει τα σχέδιά της. Ποιος εξάλλου να την αντιμετωπίσει; Ποιος αλήθεια γνωρίζει το γυναικείο μυαλό της κρίσης;

Βασιλεύει σε παλάτια κληρονομημένα και κομματιασμένα από δυστυχίες ανθρώπων. Κυριαρχεί παντού, αποκομίζοντας οφέλη και εμπειρία αφήνοντας πίσω δούλους, πληγωμένους και ταπεινωμένους. Πρόκειται για πληγωμένες συνειδήσεις. Οι άνθρωποι υπομένουν το μαστίγιό της. Έφτασαν στα όριά τους, κάνουν υπομονή περιμένοντας μια επιτυχία ή μια αποτυχία, μια ίαση ή μια αρρώστια, μια γέννηση ή ένα θάνατο, ένα κέρδος ή μια απώλεια, μια γοήτευση ή μια απογοήτευση.

Εκδίκηση και πόνος, εξάντληση δυνάμεων, λάθη ανεπανόρθωτα, έτοιμη να χιμήξει για τη μοιρασιά. Σε τι φταίξαμε λοιπόν; Δεν αγαπά τον άνθρωπο και ας σε θωρεί στα μάτια, να σου λέει «σταμάτα»!!! Δεν καταδέχεται να κουβεντιάσει και να μετριάσει τον πόνο που προκάλεσε στο πέρασμά της.

Ποιός λοιπόν σου έμαθε άραγε να λειτουργείς έτσι και να τσαλακώνεις συνειδήσεις; Το ρωμαίικο το έφαγες, μα και το Θεό της δε φοβήθηκες, ούτε καν τις χιλιάδες προσευχές τους για ένα ελπιδοφόρο αύριο!! Πόσο άτρωτη είσαι;

Κρίση γένους θηλυκού, ο χρόνος γιατρεύει πάντα όλες τις πληγές και δίνει οξυγόνο σε συμπιεσμένα μυαλά! Κάποια στιγμή θα φτάσεις στο τέλος σου και η μετάβαση σε ένα νέο καθεστώς θα αποτελέσει μια ριζική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα, που δικαιολογημένα θα χαρακτηρίζαμε «επανάσταση», ή ακόμα και πρωτοτυπία ανανέωσης. Διότι κρίση μου εσύ δεν αγαπάς τους ανθρώπους, αγαπάς τους αριθμούς.

Και όταν ο Ζαρατούστρα κατέβηκε από το βουνό, τον ρώτησαν οι άνθρωποι, γιατί κατέβηκες από το βουνό Ζαρατούστρα; Και απάντησε! Γιατί αγαπώ τους ανθρώπους!

Εις το επανιδείν..