Ο Τρυγητής Σεπτέμβρης…

Του Στέλιου Φούντογλου

Είναι οι πρώτες μέρες του Τρυγητή Σεπτέμβρη που εδώ στα βόρεια η θερμοκρασία μας θυμίζει πρόωρα τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Πάντα ήταν δύσκολος ο χειμώνας στα μέρη μας! Είναι η εποχή του τρύγου, το μάζεμα των σταφυλιών που κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα αμπέλια ζωντανεύουν από τις φωνές και τα χαμόγελα..

Τον λήθαργο των κλημάτων καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, που υπομονετικά περίμεναν την φροντίδα του ανθρώπινου χεριού, πάντα με ευλάβεια και σεβασμό, έρχεται να «αφυπνίσει» η επερχόμενη επιτυχία του  κρασιού.. Η αγάπη και το μεράκι του καλλιεργητή πηγάζει από αυτή την επιτυχία.

Η δοκιμή των φίλων από το κρασί της περσινής χρονιάς επιταχύνει την προσμονή της καινούργιας συνταγής. Τα κοφίνια έχουν πλημμυρίσει τις γραμμές του αμπελιού και περιμένουν με την σειρά τους καθοδόν για τη στέρνα… Το χέρι προσεκτικά προσπαθεί να ξεμπερδέψει τα κληματόφυλλα και να αποκαλύψει τις λαμπερές και πελώριες ρόγες των τσαμπιών… Κάθε σειρά έχει και τη δική της ιστορία.

Πολλές οι ποικιλίες, άλλες λευκές και χυμώδεις κι άλλες κόκκινες που σου δίνουν μικρές σταγόνες απόλαυσης. Πάνω από τα αμπέλια κυκλοφορεί και ο Διόνυσος τραγουδώντας άσματα με τον αέρα και την υπέροχη μυρωδιά από τον τρύγο.. Παλιότερα τα τραγούδια είχαν την τιμητική τους.. Σε μικρές γωνιές της Ελλάδας αναβιώνουν παλιά έθιμα της ιεροτελεστίας του τρύγου. Όμορφες γυναίκες με τις παραδοσιακές ενδυμασίες αναφωνούν ήχους ταξιδεύοντας τους περαστικούς σε ξεχασμένες εποχές.

“Αμπέλι μου καλέ πλατύφυλλο

και κοντοκλαδεμένο μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δεν σ’ αντάμωσα

Για δεν ανθείς καλέ για δεν καρπείς,

σταφύλια για δεν κάνεις μα τον ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό.

Με χρέωσες καλέ παλιάμπελο

κι εγώ θα σε πουλήσω μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δεν σ’ αντάμωσα.

Μη με πουλάς καλέ αφέντη μου

κι εγώ σε ξεχρεώνω μα τον  ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό.

Για βάλε νιούς καλέ και σκάψε με,

γέρους και κλάδεψε με μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δε σ’αντάμωσα.

Βάλε κορίτσια ανύπαντρα,

να με κορφολογήσουν μα το ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ’χεις κόρη μ’ στο λαιμό”.

Το αμπέλι παίρνει ζωή τέτοια εποχή. Οι επισκέπτες ρωτούν για τη διαδικασία. Εκεί και ο αμπελουργός για να διαφωτίσει τους αρχάριους, να τους βάλει στα μυστικά της επιτυχίας.. Μετρημένα όμως τα λόγια του. Η επιτυχία ήρθε μετά από πολλές αποτυχίες και δυσκολίες που μόνο ο ίδιος μπορεί να καταλάβει..

Όχι, το μυστικό είναι επτασφράγιστο. Κανένα κρασί δεν είναι ίδιο. Όλα κουβαλάνε διαφορετική συνταγή και αγάπη. Ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μυστικό, η αγάπη!!! Η σχέση που δημιουργείται 

ανάμεσα στο κλήμα και στον αμπελουργό, χρόνο με τον χρόνο ισχυροποιείται, γίνεται μοναδική…

Καμιά φορά απολαμβάνοντας την ηρεμία που σου προσφέρει η φύση τόσο απλόχερα, νιώθεις το αμπέλι να σου μιλάει και να σου εκμυστηρεύεται αυτό το «κάτι» που θα σε οδηγήσει στην πολυπόθητη επιτυχία…

Μια βόλτα στο κελάρι του κτήματος είναι επιτακτική. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά μια ηρεμία και μια σιγή σε συντροφεύει. Σηκώνεις ψηλά το ποτήρι, το μυρίζεις, το αισθάνεσαι και η πρώτη γουλιά σου ξυπνάει αισθησιακά τεχνάσματα του ουρανίσκου…

Τα πιο δυνατά πόδια επιστρατεύονται για τη διαδικασία του πατήματος έως ότου πολτοποιηθούν και τρέξει ο μούστος. Εκεί και οι μπόμπιρες για να γευτούν τους πρώτους χυμούς για φέτος…

Πλούσια και τα εδέσματα που συντρόφευαν τους εργάτες κατά την παύση της περισυλλογής των σταφυλιών. Παραδοσιακές οι συνταγές και οι μυρωδιές σου φέρνουν ένα παιδικό χαμόγελο στο πρόσωπό σου…

Ο ήλιος πέφτει… Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης για τους εργάτες αλλά πιο πολύ για το ίδιο το αμπέλι…

Το πρώτο βήμα έγινε…           

Ραντεβού κάπου εκεί στο Νοέμβρη με την απόσταξη των τσίπουρων και της ρακής…

Κοπιάστε…

Εις το επανιδείν…