«........Καθώς οι ουρές των άνεργων Ελλήνων πληθαίνουν, όλο και περισσότεροι νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό.Οι έξοδοι με φίλους γίνονται όλο και πιο δύσκολοι για μένα. Οι φίλοι μου δραπετεύουν από την Ελλάδα ένας προς ένας, και την επόμενη φορά είναι πιο πιθανό να βρεθούμε για μία μπύρα στο Trafalgar's Square του Λονδίνου παρά στην πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη.
Τις τελευταίες δυο βδομάδες είδα δυο από τους καλύτερους φίλους μου να γίνονται μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου, αφήνοντας πίσω συντρόφους και παιδιά για να δουλέψουν στην Βρετανική πρωτεύουσα, και να δραπετεύουν από την "εργασιακή γη του πουθενά", αυτό στο οποίο έχει μετατραπεί η Ελλάδα λόγω της κρίσης.
Πρόσφατα επίσης αποχαιρέτησα τον αδερφό μου, που επέστρεψε στην Σαουδική Αραβία όπου άρχισε και πάλι να εργάζεται ως μηχανικός. Αυτή η τάση δεν περιορίζεται στους εργαζόμενους στα 30 ή στα 40 και κάτι, αλλά επεκτείνεται και σε νεότερες ηλικίες.
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, περισσότεροι από 7 στους 10 νέους Έλληνες ηλικίας 18 ως 24 πιστεύουν ότι η μετανάστευση είναι η ιδανική -αν όχι η μόνη- διέξοδος από την κρίση. 2 στους 10 έχουν ήδη υποβάλει αίτηση για διάφορες εργασίες και για θέσεις σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό.
Για πολλούς Έλληνες απόφοιτους Λυκείου οι οποίοι αυτή την περίοδο δίνουν Γενικές Εξετάσεις για μία είσοδο στο πανεπιστήμιο, οι σπουδές στην Ελλάδα δεν είναι επιλογή αλλά κατάσταση που επιβάλλεται από την έλλειψη οικονομικών πόρων των οικογενειών τους να χρηματοδοτήσουν μια πανεπιστημιακή εκπαίδευση στο εξωτερικό.
Οι οικογένειες που μπορούν να σηκώσουν το κόστος ούτε που το σκέφτονται - κρύβουν τα δάκρυα και την απογοήτευσή τους όσο καλύτερα μπορούν, λένε αντίο στα παιδιά τους, και τους εύχονται να πάνε στο εξωτερικό και να μείνουν εκεί για τα καλά.
Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Όχι μόνο οι προοπτικές απασχόλησης στην Ελλάδα είναι χλωμές, αλλά η Ελληνική εκπαίδευση καθ' αυτή έχει δεχτεί ένα πολύ βαρύ χτύπημα από την κρίση.
Ο τελευταίος ακαδημαϊκός χρόνος χαρακτηρίστηκε από μεγάλη αναστάτωση στα πανεπιστήμια, που προκλήθηκε από περικοπές προϋπολογισμών και έναν αντιφατικό νόμο που εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο αλλά παραμένει ανεφάρμοστος. Σύμφωνα με το νόμο αυτό μπορούν να διαλυθούν κάποιες σχολές και να οριστούν κανόνες για αξιολόγηση των καθηγητών.
Αμέτρητες ώρες χάθηκαν λόγω πανεπιστημιακών καταλήψεων και διαδηλώσεων, ενώ άλλες περικοπές στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχαν ως αποτέλεσμα οι μαθητές να μην έχουν έγκαιρα τα βιβλία τους στην αρχή της χρονιάς (σ.μ. λίγα, πολύ λίγα λες σύντροφε), και να χρειάζεται να χρησιμοποιούν φωτοτυπίες.
Πως άλλαξαν τα πράγματα! Για τους περισσότερους της γενιάς μου, που αποφοίτησαν από πανεπιστήμιο την δεκαετία του '90 και στις αρχές του '00, οι σπουδές στο εξωτερικό ήταν απλώς ένα βήμα για να βρουν μία καλύτερη δουλειά στην πατρίδα τους.
Το 1999, όταν ένας Έλληνας συμφοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ανακοίνωσε την απόφασή του να παραμείνει για εργασία στην Σκωτία, προκάλεσε μία αλυσιδωτή αντίδραση αποδοκιμασίας και δυσπιστίας - θα μπουχτίσεις τον καιρό και θα επιστρέψεις του χρόνου, πολλοί από εμάς προβλέψαμε. Η Ελλάδα ήταν τότε μία χώρα γεμάτη ευκαιρίες, και οι νέοι έκαναν μεγάλα σχέδια για να ακολουθήσουν προσοδοφόρες καριέρες με το που επέστρεφαν.
Που να ξέραμε ότι μία δεκαετία αργότερα η Ελλάδα θα θεωρούνταν μια οικονομική χωματερή για φιλόδοξους νέους φοιτητές και τελειόφοιτους, οι οποίοι τώρα υποφέρουν από δείκτες ανεργίας άνω του 50%; Η κινητικότητα εργαζόμενων και φοιτητών είναι βέβαια ένα από τα ορόσημα και τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αλλά τώρα εξελίσσεται σε μία μεσοπρόθεσμη θανατική καταδίκη της γηράσκουσας Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Σε μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από εντεινόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό για ταλαντούχους, καινοτόμους και υψηλής ειδίκευσης εργάτες, η διαρροή εγκεφάλων που πλήττει την Ελλάδα σημαίνει ότι η χώρα χάνει την καλύτερη ελπίδα της για ανάκαμψη. Το να βλέπουμε λοιπόν την χώρα μας ως αδιέξοδο, μια φυλακή, είναι μία ακόμη πιο αποθαρρυντική και καταδικασμένη προοπτική από το να χρεοκοπήσουμε ή να βγούμε από το Ευρώ.
Ξεφυλλίζοντας το δίκτυο έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του BBC για την χώρα μας και τα νέα παιδιά που μεταναστεύουν ως μοναδική διέξοδο στη μάστιγα της αδηφάγου ανεργίας. Παραθέτω το άρθρο γραμμένο από Έλληνα δημοσιογράφο κάτοικο Θεσσαλονίκης, τον Γιώργο Χρηστίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου