Στο δίκτυο είσαι αθάνατος

Του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr

O Γιάννης Διακογιάννης ήταν υπέροχος άνθρωπος και καλός δημοσιογράφος. Οταν πέθανε, το 2006, άφησε πίσω του αγάπη και συντριβή για την απώλεια. Αφησε και ένα blog. Mε μόνο μία καταχώρηση τριών λέξεων. La lucha continua. O αγώνας συνεχίζεται. Το έγραψε στις 01.28, το ξημέρωμα της 22ας Νοεμβρίου του 2006. Λίγες μέρες αργότερα πέθανε.

Θυμήθηκα το blog του Γιάννη αναζητώντας απάντηση σε ένα μακάβριο ερώτημα με καθημερινές προεκτάσεις. Τι ακριβώς συμβαίνει στη δικτυακή σου ζωή όταν εγκαταλείψεις τον μάταιο, πλην όμως πραγματικό, κόσμο; 

Ελάτε πρώτα να δούμε τις νομικές διαστάσεις του προβλήματος. Σε γενικές γραμμές, οι περισσότερες υπηρεσίες email, ελληνικές και διεθνείς, δίνουν πλήρη πρόσβαση στους νόμιμους κληρονόμους. Βέβαια το πένθος σου αποκτά και γραφειοκρατικές παραφυάδες όταν είσαι στην Ελλάδα και προσπαθείς να μαζέψεις και να μεταφράσεις όλα τα απαραίτητα χαρτιά, προκειμένου το Gmail να σου στείλει password για το λογαριασμό του μακαρίτη.

Πρακτικά, όμως, γίνεται. Η μοναδική υπηρεσία που σέβεται απόλυτα την ηρεμία του νεκρού είναι το Yahoo mail. H Yahoo αν πειστεί ότι ο κάτοχος είναι νεκρός μπορεί να σβήσει το email. Δεν πρόκειται όμως σε καμία περίπτωση να επιτρέψει πρόσβαση στην αλληλογραφία του.

Ακόμα και όταν πιέστηκε από την οικογένεια ενός στρατιώτη που διατηρούσε στο mail του το ημερολόγιο από το Ιράκ, η εταιρία, δεν ενέδωσε και κέρδισε τη δίκη που ακολούθησε. Aν στο email σας έχετε μυστικά που πρέπει να θαφτούν μαζί σας, τότε επιλέξτε την υπηρεσία Yahoo.

Εχέμυθο είναι και το Facebook. Δεν θα δώσει πρόσβαση στους συγγενείς, αλλά δεν θα διαγράψει και τον λογαριασμό. Μόλις πειστεί για το θάνατο του ιδιοκτήτη θα μετατρέψει τη σελίδα σε ψηφιακό μνημείο, όπου μόνο οι φίλοι θα μπορούν να αφήνουν λίγα λόγια, σαν αμάραντα λουλούδια στο μνήμα.

Στο δίκτυο, λοιπόν, δεν πεθαίνεις ποτέ. Θα σιωπήσεις, αλλά δεν θα σβήσεις. Ασφαλώς κάποιος μπορεί να έχει τους κωδικούς σου και να συνεχίζει μία ζωή που είναι ήδη νεκρή. Αυτό είναι συναρπαστικά διεστραμμένο και τρυφερό συνάμα.

Ομως ας υποθέσουμε ότι πέθανες και κανένας δεν σου κρατάει τα μάτια ανοιχτά για να δείχνεις ζωντανός.  Στο βυθό του twitter θα μπορεί κάποιος να βρει τα λόγια σου, αλλά όχι εσένα.

Αν το Facebook δεν μάθει ότι πέθανες, θα αφήσει τη σελίδα σου ως έχει, σαν ένα τραγούδι που κόπηκε απότομα στο ρεφρέν. Το blog σου θα παραμείνει ανοιχτό για πάντα. Οι φίλοι θα μπορούν να γράφουν δύο κουβέντες, μερικά bytes θα αναβοσβήνουν σαν καντήλι σε μνήμα. Κάποτε θα πεθάνουν και αυτοί. 

Στο μέλλον το Facebook θα έχει εκατομμύρια προφίλ νεκρών ανθρώπων με νεκρούς φίλους και ζωντανούς μόνο τους πρωταγωνιστές στα διαφημιστικά μπάνερ. Φυσικά δεν θα διαγράψει τις σελίδες καθώς η εταιρία θέλει να παρουσιάζει αυξανόμενο αριθμό προφίλ. Ισως από ένα σημείο και μετά να σε θεωρεί νεκρό και τότε να αποκτάς και δεύτερη ημερομηνία θανάτου. Ομως και πάλι στο δίκτυο η μνήμη σου θα ζήσει περισσότερο. Ασημη, αμελητέα, αλλά και αθάνατη.