Πόσο πικρό είναι να κοιτάς την ευτυχία με τα μάτια ενός άλλου….

Του Στέλιου Φούντογλου

Όλα τελικά κάπως έτσι ξεκινάνε στη ζωή μας….. Γεννιόμαστε, μαθαίνουμε, ελπίζουμε και στο τέλος υποκύπτουμε. Σε τι υποκύπτουμε; Στη μανία κάποιων ανθρώπων να «αγωνιούν» για την εξέλιξη μας. Τι μίζερο και εκνευριστικό είναι τελικά κάποιοι επιτήδειοι να σε περιμένουν στην γωνία περιμένοντας κάποιο σημάδι επιτυχίας σου, τι μάταιο και άσκοπο να ζεις για να γευτείς την δυστυχία κάποιου.

Πως μου ήρθαν όλες αυτές οι σκέψεις θα μου πείτε…. Μα φυσικά επηρεασμένος από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Η ζήλια λοιπόν, σύμφωνα με την ιστοσελίδα wikipedia, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα συναίσθημα που εμφανίζεται, όταν ένα άτομο υστερεί απέναντι σε κάποιο άλλο, από πλευράς πλούτου, ικανοτήτων, η ταλέντου, ή επιθυμεί διακαώς κάτι που κάποιος άλλος έχει στην κατοχή του…

Σε αυτή την περίπτωση η ζήλια εκδηλώνεται ως η επιμονή του ανθρώπου, να αποκτήσει κάτι που έχει ο συνάνθρωπος του, η αν δε μπορεί να το αποκτήσει ο ίδιος, εύχεται (και συνήθως προσπαθεί να καταφέρει) να μην το έχει ούτε ο συνάνθρωπος του. Το συναίσθημα αυτό αρκετά συχνά αγγίζει τα όρια της εμμονής.

Συνηθίζουμε εμείς οι νεοέλληνες να φθονούμε καθετί αξιόλογο που αντικρίζουμε, διότι η επιτυχία κάποιων δυστυχώς ενοχλεί και ενοχλεί σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της υπερβολής. Μας ενοχλεί το όμορφο, μας ενοχλεί η επιτυχία που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε και έτσι γινόμαστε έρμαια της ζήλιας, χαιρέκακα στοιχεία.

Μια κοινωνία που πλήττεται από πλείστα δεινά, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι να υπάρχει το αίσθημα της ζήλιας…. Ας δεχτούμε επιτέλους ότι η επιτυχία για κάποιους δεν χαρίζεται, αλλά είναι επακόλουθο μιας μεγάλης προσπάθειας, και θυσιών. «Αλήθεια γιατί αυτός και όχι εγώ;» Μια φράση που λίγο πολύ όλοι την έχουμε εκφράσει, προσδοκώντας την πτώση του πλησίον μας.

Τί περίεργο συναίσθημα! Ομολογώ περίεργο συναίσθημα…..

Πως μπορεί και καταστρέφει σχέσεις ανθρώπινες, σχέσεις επαγγελματικές, σχέσεις ζωής; Και αν ποτέ έρθουμε αντιμέτωποι με αυτή την λέξη, ας πιστέψουμε πως το ωραίο και το αμύθητο πρέπει να το θαυμάζουμε και να το προσπερνάμε λέγοντας, «εγώ είμαι κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο από τους άλλους».

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζήλεια πολλές φορές λειτούργει και σαν εργαλείο στο να πεισμώσουμε και να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι, από μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις, το δικό μας όνειρο, αυτό που πραγματικά ποθούμε. Βάζουμε ως στόχο το επίτευγμα του διπλανού μας, και καλλιεργούμε μέσα μας τις δυνάμεις αυτές που θα μας οδηγήσουν στην επιτυχία.

Ναι, η ζήλια μπορεί να μας κατευθύνει προς τον έμπρακτο ζήλο, ναι, ας μιμηθούμε ότι αξιέπαινο βλέπουμε στους άλλους. Κάτι μπορεί να βγει…. Όπως είχε πει και ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ «πόσο πικρό είναι να κοιτάς την ευτυχία με τα μάτια ενός άλλου.»

Εσείς ζηλεύετε;

Εις το επανιδείν…