Του Αναστάσιου Φούντογλου από το aixmi.gr“Kάτοικος Δυτικής Μακεδονίας”
Και μόνο ο «τίτλος ευγενείας» μου αρκεί για να κομίσει σε όλους εσάς εικόνα ξεχασμένης περιφέρειας, ελέω γεωγραφικής θέσης, υποβαθμισμένης ποιότητας ζωής, ελέω εργοστασίων και διαχρονικής εγκατάλειψης, ελέω πολιτικών επιλογών. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα έχω γίνει και της μόδας. Λίγο η εκπομπή του Θεοδωράκη για τις «λιγνιτικές» συνθήκες της ζωής μου, λίγο οι μπηχτές του υπουργού Υγείας για το σπάταλον και υπεράριθμον των νοσοκομείων της περιοχής μου, λίγο οι...
εξαγγελίες του πρωθυπουργού για το μεγάλο φωτοβολταϊκό πάρκο, που θα στήσουν ξένοι επενδυτές στις»σεληνιακές» παρυφές της καθημερινότητάς μου, δεν θέλει και πολύ για να αποκτήσεις την εφήμερη δημοσιότητα που δικαιούσαι. Τα δεκαπέντε λεπτά άλλωστε του Γουόρχολ αφορούν σε ανθρώπους της καθ´ ημέρας ανωνυμίας. Οχι σε πολιτείες ανθρώπων. Αυτές αξιώνουν – και ενίοτε κερδίζουν- λίγο χρόνο παραπάνω, μέχρι το επόμενο θέμα της επικαιρότητας να τις θέσει και πάλι στον
μιντιακό «πάγκο».
Ακούω, λοιπόν, τον τελευταίο καιρό για περιφερειακή ανάπτυξη, για ισχυρούς καλλικρατικούς δήμους- μιας και οι πρώην καποδιστριακοί αποδείχτηκαν εύκολα θύματα του απανταχού κοτζαμπασισμού και των επικεφαλής του, τοπικών Μαυρομιχαλαίων-, για στήριξη της επιχειρηματικότητας, για πράσινη ανάπτυξη και στροφή σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Μόνο που όσο και αν προσπαθώ να ενοφθαλμίσω στους νευρώνες μου «μπόλια» αισιοδοξίας, συνεχίζω να βλέπω γύρω μου υψηλούς δείκτες ανεργίας, καταχρεωμένους δήμους, απουσία επιχειρηματιών, συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων, εμμονική στήριξη του λιγνίτη. Και, κυρίως, εξακολουθώ να «οσμίζομαι» απουσία οράματος για την περιοχή μου. Και αυτή είναι, κυρίως, που με θλίβει.
Το ότι μάθαμε τόσα χρόνια να ζούμε με το όνειρο του ΔΕΗτζή, να προσβλέπουμε στα μισθώματα από τις φοιτητικές γκαρσονιέρες και να μοιράζουμε κοζανίτικα κιχιά στους επισκέπτες της Αποκριάς μας, προκειμένου να διασφαλίσουμε το κάτι παραπάνω από το ζην- ευ ζην το ονόμαζε κάποτε κάποιος σοφός από τα γειτονικά μας Στάγειρα- είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Το ότι, όμως, ορισμένοι εκ των πολιτικών μας αρχόντων επιμένουν να διαιωνίζουν το μοντέλο αυτό, προσαρμοσμένο είναι η αλήθεια στις ιδιαιτερότητες των ημερών μας, αυτό πια είναι φαιδρός αναχρονισμός.
Γιατί βρε αδερφέ , υπάρχουν και πολίτες που δεν θέλουν ούτε ΔΕΗτζήδες να γίνουν, ούτε να εξαρτούν την επαγγελματική τους διαδρομή από τα επιδόματα και τα δώρα των τελευταίων, ούτε κιχιά να μοιράζουν και ούτε γκαρσονιέρες να νοικιάζουν. Υπάρχουν πολίτες που ονειρεύονται μια διαφορετική Δυτική Μακεδονία και κατ´ επέκταση μια διαφορετική ελληνική περιφέρεια. Με πρωτογενή τομέα απαλλαγμένο από τις αργόμισθες επιδοτήσεις, το νταβατζιλίκι των σύγχρονων καπήλων του συστήματος και την έωλη νοοτροπία των παραγωγών του .
Με πολιτισμό απελευθερωμένο από τον δημοσιουπαλληλικό εναγκαλισμό του εκάστοτε υπουργού και των αυτοδιοικητικών τοποτηρητών του . Με πανεπιστήμιο αυτόνομο και αυτάρκες, χωρίς θλιβερούς κατακερματισμούς σε διάσπαρτα τμήματα ανά την περιφέρεια και χωρίς εμπλοκή των κρατικών μανδαρίνων στην διοίκησή του, ικανό να συνδεθεί με την τοπική αγορά εργασίας και, κυρίως, ικανό να προσελκύσει φοιτητές και επιστήμονες από χώρες του εξωτερικού.
Με οργανωμένες και σύγχρονες υγειονομικές μονάδες, οι οποίες να καλύπτουν όχι μόνο τις ανάγκες υγείας των κατοίκων της αλλά και της ευρύτερης βαλκανικής μας γειτονιάς.
Τελικά, τα πάντα είναι θέμα επιλογών και προτεραιοτήτων. Όταν έχεις πολλούς γιατρούς και πολλά νοσοκομεία δεν ρίχνεις τους μεν πρώτους στην ανεργία, τα δε δεύτερα στην εύκολη λύση των λουκέτων. Αναβαθμίζεις τις δομές σου, αξιολογείς και ενισχύεις το επιστημονικό σου προσωπικό, απομακρύνεις τη διοικητική σαβούρα, τοποθετώντας στις θέσεις ευθύνης τους αριστούχους απόφοιτους των σχολών διοίκησης επιχειρήσεων που συντηρείς , χρόνια τώρα, ανά την επικράτεια και προσελκύεις ασθενείς του παγκόσμιου χωριού. Ας είναι και του βαλκανικού μαχαλά!
Όταν έχεις πολλούς φοιτητές και πολλά πανεπιστήμια δεν απαξιώνεις τα πτυχία των πρώτων και δεν συγχωνεύεις τα δεύτερα. Οργανώνεις καλύτερα τα πανεπιστήμιά σου, επεκτείνεις το άσυλο ώστε να συμπεριλάβει και τα πολιτικά κόμματα, απαγορεύοντας στα ιερατεία τους να διατηρούν θλιβερές φατρίες εντός των ορίων του, αποδεσμεύεις τους φοιτητές από την συνδιοίκηση των σχολών, αξιολογείς τους καθηγητές και το ερευνητικό τους έργο και τέλος προσελκύεις αλλοδαπούς φοιτητές με ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα.
Θεωρώ, για παράδειγμα, εξοργιστικό να μην μπορεί τόσα χρόνια το ελληνικό κράτος να θεμελιώσει μια σύγχρονη ιατρική σχολή στην Κω, στο νησί του Ιπποκράτη, και να την αναδείξει σε μια από τις κορυφαίες ιατρικές σχολές στον κόσμο. Να μην μπορεί να θεμελιώσει σχολή ελληνικής γλώσσας και φιλοσοφίας στους Δελφούς και να προσελκύει κάθε χρόνο εκατοντάδες νέους ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης. Τέτοιο ανάπηρο κράτος που να έχει κληρονομήσει τέτοιας εμβέλειας παρακαταθήκες και τέτοιας πολιτισμικής έντασης brand names και να μην μπορεί να τα εκμεταλλευτεί ούτε στο ελάχιστο, ειλικρινά δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά στον κόσμο.
Εν κατακλείδι, δεν θέλω σε καμία περίπτωση το αναπτυξιακό μοντέλο που μου υπόσχονται. Ένα μοντέλο κρατικοδίαιτο και φατριαστικό, που μοιράζει επιδοτήσεις σε κολλητούς και φίλους, που αντλεί την όποια δυναμική του απο τις διαθέσεις και τις πρωτοβουλίες των βουλευτών και των «συν αυτώ» αυλοκολάκων τους, που ζυμώνεται στις δημόσιες σχέσεις, στις χειραψίες και στις κοπές βασιλόπιτας και που σε τελική ανάλυση βολοδέρνει μεταξύ κρατικοδίαιτης σφύρας και δημοσιοϋπαλληλικού άκμονος.
Και το κυριότερο, ένα μοντέλο ανάπτυξης που συνεχίζει να καίει λιγνίτη και να σκορπάει θανατικό.
Θέλω, αντιθέτως, και διεκδικώ μια ανάπτυξη βασισμένη στις μικρές διμοιρίες πολιτών της περιοχής μου. Στις παρέες και στον ενθουσιασμό τους. Στους νέους επιστήμονες και στην κατάρτισή τους.
Ένα νέο παραμύθι θέλω, για να μου δώσει την συγκίνηση και την ονειροπόληση που μου κλέψανε αυτοί οι αχρείοι. Ακόμα και αν οι καιροί είναι δύσκολοι για πρίγκιπες και παπουτσωμένους γάτους…
ΥΓ. Και μια απάντηση για την συνυπευθυνότητα. Ευθύνη έχουμε ως πολίτες όταν δωρίζουμε αμαχητί την νομιμοποίησή μας στο παρόν πολιτικό σύστημα. Συνυπευθυνότητα έχουμε όταν οι ευθύνες αυτές υφαίνονται στον ίδιο παλίμβολο ιστό της δημοκρατικής μας Πηνελόπης, με το οργισμένο ξήλωμα να ακολουθείται μονότονα από το ίδιο πάντα πλέξιμο. Πουθενά δεν αναδεικνύω με το προηγούμενο άρθρο μου συνυπευθυνότητα με την πολιτική ηγεσία. Αυτό το άλλοθι το έχει απωλέσει προ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου