Πρόσφατα μια εφημερίδα είχε μια αποκάλυψη: ‘Ένας στους 11 Έλληνες έχει καταφύγει σε συσσίτιο! Ο τίτλος ήταν τόσος μεγάλος που ακολούθησαν και τα ραδιόφωνα. Όλη την ημέρα είχαμε ανταποκρίσεις από ενορίες και γηροκομεία. Με κλάμα τύπου Δημαρά. Αχ, πατρίδα μου καημένη κλπ. κλπ. Εμένα όμως με απασχόλησε άλλο. Ένας στους 11 Έλληνες τρώει από συσσίτια; Δηλαδή κάθε μέρα ή μια φορά την εβδομάδα ή έστω μια φορά τον μήνα ένα εκατομμύριο άνθρωποι στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαί;
Και ποιος το δίνει αυτό το πιάτο; Στον Δήμο Αθηναίων δεν είχαν ιδέα. Το 2009 σίτιζαν 2.500 άτομα και φέτος σιτίζουν 4.000. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Αν όχι ο Δήμος λοιπόν, τότε ποιος; Μήπως η Αρχιεπισκοπή; Και εκεί οι αριθμοί δεν συμμορφωνόντουσαν (με το … πρωτοσέλιδο).
Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών μοιράζει από τις ενορίες της, 3.660 μερίδες. Άλλες τόσες να είναι οι μερίδες που μοιράζουν οι Μητροπόλεις της υπόλοιπης χώρας. Δεν είναι αλλά λέμε τώρα. Και πάλι όμως μου λείπουν γύρω στις 9.990.000 μερίδες. Μήπως τότε οι ΜΚΟ; Μίλησα με Κλίμακα – Κιβωτό – Φροντίδα- Ελπίς – ό,τι ήξερα και δεν ήξερα τέλος πάντων και με το ζόρι μάζεψα άλλα 3.000 γεύματα. Πολλά λέω αλλά ας πούμε 3.000. Και άλλα τόσα στη Θεσσαλονίκη;
Και άλλα τόσα στην υπόλοιπη Ελλάδα; Όχι βέβαια αλλά ας τα προσθέσουμε για να τελειώνουμε με τα νούμερα. Γενικό σύνολο 30.000. Για να ανταποκριθεί (!) όμως στην κρίση, η «στρατευμένη δημοσιογραφία» κάνει τα 30.000 γεύματα, 1.000.000! Πάνω από όλα ο εντυπωσιασμός.
Τα ίδια και στη στέγη της Ακρόπολης. Κάποιοι εποχιακοί εργαζόμενοι δεν θέλουν να δώσουν εξετάσεις με το ΑΣΕΠ και διεκδικούν με το έτσι θέλω την μονιμοποίηση τους στο δημόσιο. Λένε κουταμάρες για τα μάρμαρα που έχουν την μορφή τους και γίνονται πρώτο θέμα σε ελληνικά και διεθνή μέσα.
Ο λαϊκισμός που οι πολιτικοί εισήγαγαν την κοινωνία απειλεί να κυριαρχήσει παντού. Και βεβαίως δεν εγκαταλείπει ποτέ την κεντρική σκηνή. Το κράτος για να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή θα δώσει οσονούπω στην δημοσιότητα τις φορολογικές δηλώσεις όλων των εντίμων! Το κάνουν και στη Φιλανδία μου είπε ένα τζιμάνι της οδού Νίκης. Ναι, στη Φιλανδία που και ένα φύλλο να πέσει στους δρόμους θα τρέξουν δυο υπηρεσίες να το μαζέψουν.
Εδώ που κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει ακόμα και όταν περνά ο ταχυδρόμος, θα μπαίνει κάποιος στο Ίντερνετ και θα μαθαίνει πόσα βγάζει ο φούρναρης, πόσα η ψιλικατζού και πόσα ο εργένης τους 5ου ορόφου. Τώρα πως θα παταχθεί η φοροδιαφυγή επειδή όλοι θα ξέρουν και θα συζητούν πόσα βγάζουν οι έντιμοι, ένας πολιτικός ξέρει. Μπορεί βέβαια να βγάλουν λεφτά αν έχουν βρει τον τρόπο να φορολογήσουν εκβιαστές και απαγωγείς και όσους άλλους θα επιδοθούν στο άθλημα «ξέρω πόσα βγάζει».
Φτηνή πολιτική λοιπόν, φτηνή δημοσιογραφία, φτηνός συνδικαλισμός. Και τώρα φτηνή «επαναστατική δράση». Εκρηκτικά, ένας φάκελος, μια διεύθυνση από το Ίντερνετ και όποιον πάρει ο χάρος. Κάποιον θα πετύχει στον δρόμο, κάποιον στο αεροπλάνο, κάποιον στο γκισέ. Που να κουράζεσαι με παρακολουθήσεις και όλα τα συναφή που «δίδαξε» η 17Ν. Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι… τα βασικά δηλαδή που συζητούν και στις μεσημεριανές εκπομπές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου