«Οι κάτοικοι της Αργεντινής είναι ίσως οι μόνοι που καταλαβαίνουν καλύτερα τι περνάνε οι Έλληνες αυτή την περίοδο. Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει την Αργεντινή του 2002. Η αγροτική λατινοαμερικανική χώρα είχε ακολουθήσει μια ασθενική οικονομική πολιτική κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της δεκαετίας του ΄90. Το πέσο ήταν υπερτιμημένο και το δημόσιο χρέος ανερχόταν στα 100 δις δολάρια, ποσό που ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί.
Τα κεφάλαια έφυγαν έξω από την Αργεντινή, η οποία κατέληξε σε χρεωκοπία, δηλαδή στη χειρότερη οικονομική συντριβή για ένα έθνος. Το πέσο υποτιμήθηκε κατά 80 % περίπου έναντι του δολαρίου και τα ταξίδια στο εξωτερικό των Αργεντινών σταμάτησαν εντελώς. Αντίθετα το Buenos Aires κατέστη ένας φτηνός τουριστικός προορισμός.
Ακριβώς όπως στην Ελλάδα, οι συνταξιούχοι χτυπήθηκαν σκληρότερα από την κρίση. Αρκετά χρόνια μετά από την κατάρρευση του πέσο υπήρχαν ακόμη ηλικιωμένοι έξω από τις τράπεζες που φώναζαν ζητώντας πίσω τις οικονομίες τους που εξαφανίστηκαν με την πτώχευση.
Η κρίση της Ελλάδας έχει πολλές ομοιότητες με εκείνες τις φρικτές ημέρες του αργεντίνικου Δεκεμβρίου του 2001, όπου πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν σε οδομαχίες και οι προσβάσεις των πολιτών στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς πάγωσαν.
Το ΔΝΤ και η κυβέρνηση της αργεντινής συμφώνησα για ένα δάνειο ανάγκης.
Το ΔΝΤ είναι σήμερα μια λέξη επίπληξης για πολλούς. Οι ιθύνοντες κατηγορούσαν ο ένας στον άλλο για το ποιος έπρεπε να καταλάβει τις δυσκολίες και ποιός έπρεπε να μειώσει πραγματικά το χρέος. Τα πρώτα χρόνια μετά από την κρίση ήταν λίγο σοκαριστικά.
Από μια πλούσια αγροτική χώρα η Αργεντινή έγινε εντελώς ξαφνικά εξίσου φτωχή με την υπόλοιπη λατινική Αμερική, λέει ο Hugo Larrosa. Η ανεργία ανέβηκε στα ύψη και στα χαμηλότερο στρώματα της κοινωνίας δεν ήταν πλέον κάτι το φυσικό να έχει κάποιος δουλειά.
Η σαφέστερη αλλαγή για τη μεσαία τάξη σήμερα είναι ο τρόπος που διαχειρίζονται τις οικονομίες τους. Ελάχιστοι βάζουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε αργεντίνικες τράπεζες. Είτε φυλάνε τα χρήματά τους κάτω από το στρώμα είτε σε λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού.
Οι Αργεντίνοι προτιμούσαν να αγοράζουν δολάρια με τα υποτιμημένα πέσο τους και όσοι είχαν πολλά χρήματα επένδυαν σε συγκεκριμένα πράγματα, όπως διαμερίσματα ή γη.
Τρία ακριβώς χρόνια μετά τη χρεωκοπία κατάφερε ο νέος Πρόεδρος, Néstor Kirchner, να πάρει ένα μικρό εξωτερικό δάνειο, κυρίως από την Ιταλία, για να μειώσει ένα μεγάλο μέρος του τεράστιου εξωτερικού της χρέους. Ο Kirchner έγινε εθνικός ήρωας.
Η πρωτοφανής αναδιάρθρωση χρέους και οι υψηλές τιμές στις πρώτες ύλες των αγροτικών προϊόντων οδήγησαν εκ νέου την αργεντίνικη οικονομία σε μερική ανάκαμψη.
Όμως παραμένει σήμερα ακόμη το πρόβλημα καμιά χώρα να μη θέλει να δανείσει χρήματα στην Αργεντινή. Γι΄ αυτό η κυβέρνηση αναγκάζεται να καταναλώνει μεγάλο μέρος των κεφαλαίων των κρατικών συνταξιοδοτήσεων και ένα σημαντικό μέρος των νομισματικών αποθεμάτων, κάτι που υποβαθμίζει περαιτέρω την εμπιστοσύνη για τη χώρα.
Είναι σαφές ότι ποτέ η Αργεντινή δεν θα καταφέρει να βγει πραγματικά από την κρίση το 2001. Η διεθνής κοινότητα δεν της έθεσε ποτέ μεγαλύτερες απαιτήσεις για βελτίωση, κάτι που κάνει τώρα με την Ελλάδα, χώρα- μέλος της ΕΕ.
Ο Ιούνιος θα είναι ένας μήνας πεπρωμένου και για τις δύο χώρες. Οι εθνικές τους ομάδες θα είναι αντιμέτωπες στον τελευταίο αγώνα του Παγκόσμιου Κυπέλου Ποδοσφαίρου στις 22 Ιουνίου - την ίδια μέρα που θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για μια αναδιάρθρωση των επιπλέον 30 σχεδόν δισεκατομμυρίων δολαρίων του εξωτερικού δημόσιου χρέους της Αργεντινής».
πηγή-tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου