The Guardian
Αραγε, η νέα εποχή λιτότητας θα οδηγήσει σε μια νέα εποχή δημιουργικότητας; Πρόκειται για ένα κλασικό ερώτημα: αν η φτώχεια ευνοεί την καινοτομία ή τη στασιμότητα στον πολιτισμό. Είναι αλήθεια ότι πολλά καλλιτεχνικά προγράμματα στη Βρετανία έχουν παγώσει, ενώ προβληματική είναι η ανέγερση νέων κτιρίων για πολιτιστικές δραστηριότητες. Ωστόσο, οι καλλιτέχνες δεν έχουν στερέψει από ιδέες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνεργασία του πρωτοποριακού θιάσου Punchdrunk με την Αγγλική Εθνική Οπερα για μια διασκευή της «Δούκισσας του Μάλφι» του Τζον Γουέμπστερ σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο γραφείων στο Ρόγιαλ Αλμπερτ Ντοκ...
Η παράσταση θα δοθεί τον Ιούλιο και θα εκτυλίσσεται στους τρεις ορόφους του κτιρίου, συνολικής έκτασης 7.400 τ. μ. Οι θεατές θα μπαίνουν στο κτίριο σε μικρές ομάδες και θα είναι ελεύθεροι να περιπλανηθούν παντού, παρακολουθώντας διαφορετικές πτυχές της ιστορίας που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα.
Σύμφωνα με το Δίκτυο Αδειων Καταστημάτων (Empty Shops Network), το 13% των καταστημάτων στη Βρετανία είναι σήμερα αχρησιμοποίητα, ενώ το ένα πέμπτο από αυτά ίσως να μη λειτουργήσει ξανά. Το δίκτυο αυτό είναι μια χαλαρή συμμαχία που συνενώνει γκαλερί, καταστήματα πώλησης έργων τέχνης, καλλιτεχνικές ομάδες και δημοτικές αρχές με σκοπό την προσωρινή αξιοποίηση των άδειων εμπορικών και βιομηχανικών χώρων και με παράπλευρο κέρδος το ζωντάνεμα των αστικών περιοχών που πλήττονται από την οικονομική κρίση και απειλούνται από την εγκληματικότητα.
Σύντομα εγκαινιάζονται στο Σάουθγουορκ, την ανεπίσημη δεύτερη θεατρική περιοχή του Λονδίνου, δύο νέα θέατρα των οποίων η κατασκευή στηρίχθηκε στις αρχές της ανακύκλωσης. Το Jellyfish Theatre αυτοσυστήνεται ως η πρώτη θεατρική σκηνή στο Ηνωμένο Βασίλειο που κατασκευάστηκε κατά 100% με ανακυκλωμένα υλικά και θα λειτουργήσει μέχρι το φθινόπωρο, οπότε θα αποσυναρμολογηθεί προκειμένου ο δήμος να νοικιάσει το οικόπεδο.
Το Waterloo East είναι ένα πιο μόνιμο θέατρο 120 θέσεων, σε μια σήραγγα ιδιοκτησίας των σιδηροδρόμων. Τα καθίσματα προέρχονται από παλιά θέατρα και παραχωρήθηκαν δωρεάν, ενώ τα ξύλινα δάπεδα και τα σκηνικά ήταν αζήτητα υλικά κατεδάφισης. Ο Τζέραλντ Αρμιν, ιδιοκτήτης του νέου θεατρικού χώρου, εξηγεί ότι η περιβαλλοντική συνείδηση δεν είναι μόνο αναγκαιότητα, αλλά και θέμα αρχής: «Εγώ και οι δύο συνεργάτες μου τα κάναμε όλα μόνοι μας. Δεν χρειαστήκαμε ούτε χορηγούς ούτε κρατική χρηματοδότηση ούτε τραπεζικό δάνειο».
Ενα άλλο υπόγειο θέατρο στην ίδια περιοχή δημιουργήθηκε από τον περίφημο θίασο Ολντ Βικ, του οποίου ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι, γοητεύθηκε από τη «σκοτεινή» και υποβλητική ατμόσφαιρα των παλιών σιδηροδρομικών σηράγγων. Το θέατρο αυτό διαθέτει 160 καθίσματα art deco που προέρχονται από παλιούς κινηματογράφους, ενώ το μπαρ του θεάτρου ονομάστηκε Βunker, καθώς ο χώρος αυτός ήταν καταφύγιο στη διάρκεια των γερμανικών βομβαρδισμών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μολονότι το νέο θέατρο στοίχισε αρκετά χρήματα, η βασική αρχή παραμένει η ίδια: η καλλιτεχνική αξιοποίηση ενός εγκαταλελειμμένου χώρου.
Ο εξαθλιωμένος καλλιτέχνης είναι ένα στερεότυπο, ενώ η συσχέτιση ανάμεσα στην έλλειψη χρημάτων και την έκρηξη της δημιουργικότητας είναι πάντα επικίνδυνη, ιδίως σε εποχές περικοπών. Ωστόσο, η αποφυγή της σπατάλης δεν είναι συνώνυμη της τσιγκουνιάς. Αντίθετα, όσον αφορά το θέατρο, το περιβάλλον και την κουλτούρα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια προοδευτική αλλαγή.
πηγή-kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου