Δαπανηρή μπλόφα με το ΔΝΤ

Του Γιώργου Κύρτσου

Με ευθύνη του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου κερδίζει συνεχώς έδαφος το σενάριο της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να «τιμωρηθούν» οι Ευρωπαίοι εταίροι, οι οποίοι δεν εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία. Η κριτική που ασκούν οι κυβερνητικοί παράγοντες...
στα λάθη και στις παραλείψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι βάσιμη. Ξεπερνούν, όμως, τα πολιτικά όρια, με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από τον παραδοσιακό ευρωπαϊσμό της τελευταίας 30ετίας και να διολισθαίνουμε σε έναν απροσδιόριστο ατλαντισμό.

Λάθος εκτίμηση

Ανώτατα κυβερνητικά στελέχη θεωρούν ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί να εξασφαλίσει χρηματοδότηση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου με καλύτερους όρους. Καταλήγουν, μάλιστα, στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα έχει λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα οικονομικής και κοινωνικής προσαρμογής που συνήθως υποδεικνύουν οι ειδικοί του ΔΝΤ στις προβληματικές, από οικονομική άποψη, χώρες που προστρέχουν σε αυτό. Η οικονομική εξυγίανση τύπου ΔΝΤ είναι πολύ πιο δραστική από την προσαρμογή που μας υποδεικνύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Θεωρείται βέβαιο ότι το πρώτο πράγμα που θα ζητήσει το ΔΝΤ από την ελληνική κυβέρνηση είναι η άμεση και δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο κονδύλι στον κρατικό προϋπολογισμό σχετίζεται με τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει, επίσης, να θεωρείται βέβαιη η παρέμβαση του ΔΝΤ για την άμεση και δραστική αλλαγή του ασφαλιστικού, ώστε να μειωθεί η διαχειριστική τρύπα του συστήματος, που διατηρεί το δημοσιονομικό έλλειμμα σε υψηλά επίπεδα. Εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι έτοιμη να εφαρμόσει μία πολιτική τύπου ΔΝΤ, μπορεί να το κάνει χωρίς καν να προσφύγει σε αυτό. Μόλις ανακοινώσει τη μαζική απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και τη δραστική μείωση των συντάξεων μέσω της κατάλληλης αλλαγής του ασφαλιστικού, θα ενισχυθεί η πιστοληπτική ικανότητα του ελληνικού Δημοσίου και θα πέσει το περιθώριο στο επιτόκιο δανεισμού. Το ερώτημα είναι εάν ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του είναι έτοιμοι για το πολιτικό και κοινωνικό σοκ το οποίο μας προτείνουν μέσω της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ευρωπαϊκή αντίδραση

Στην ελάχιστα πιθανή περίπτωση που ο κ. Παπανδρέου εγκαταλείψει την παραδοσιακή ευρωπαϊκή στρατηγική της Ελλάδας και προτιμήσει έναν ιδιόμορφο ατλαντισμό μέσω ΔΝΤ, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη δυναμική αντίδραση πολλών κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ίδιας της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Δεν κερδίζουμε πόντους με το να γινόμαστε ενοχλητικοί στους Ευρωπαίους εταίρους μας ούτε αναδεικνύοντας σημαντικές αντιθέσεις. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» ο κανόνας είναι ο αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός. Εάν ακολουθήσουν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών μια πολιτική δυναμικής αντιπαράθεσης και ανάδειξης αντιθέσεων, θα δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λυθούν. Ο κ. Παπανδρέου κερδίζει πόντους, σε πολιτικό επίπεδο, μέσα από τη διπλωματία κορυφής που ασκεί, η Ελλάδα, όμως, δέχεται μεγάλες πιέσεις. Όταν η οικονομία βρίσκεται σε δύσκολη θέση, η κυβέρνηση πρέπει να προσεγγίζει το ζήτημα με τη λογική του business as usual. Η διπλωματία κορυφής και οι πολιτικές μπλόφες τύπου ΔΝΤ το μόνο που κάνουν είναι να αναδεικνύουν την ασθενή διαπραγματευτική μας θέση και να ανεβάζουν το κόστος διαχείρισης της κρίσης για τους Έλληνες φορολογούμενους και την πραγματική οικονομία. Οι ελιγμοί του κ. Παπανδρέου δημιουργούν και ένα κλίμα καχυποψίας στις σχέσεις μας με τους λεγόμενους ευρωκράτες, που λειτουργούν τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Άλλοτε η κυβέρνηση Παπανδρέου τους θεωρεί πολιτικά ύποπτους και συμμέτοχους στο «μαγείρεμα» των επίσημων στατιστικών στοιχείων από την κυβέρνηση της ΝΔ, άλλοτε τους «απειλεί» με μια διπλωματική υπέρβαση που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Έχουμε φτάσει στο σημείο να καταγγέλλουμε ή να περιφρονούμε τους κοινοτικούς παράγοντες από την ανοχή και την κατανόηση των οποίων εξαρτάται η αποτελεσματική εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Με τον ανταγωνισμό που δημιουργούμε κινδυνεύουμε να βρεθούμε με λιγότερους κοινοτικούς πόρους, περισσότερα κοινοτικά πρόστιμα και αρκετά κοινοτικά «όχι» σε επιλογές της κυβέρνησης. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ατλαντικές περιπέτειες, σε περίοδο παρακμής της πρώην υπερδύναμης, αλλά δημοσιονομική και οικονομική εξυγίανση, που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.