Απεργιακό τεστ αντοχής για την κυβέρνηση

Του Γιώργου Κύρτσου

Με την ανακοίνωση των φορολογικών μέτρων, της εισοδηματικής πολιτικής και των νέων κανόνων του ασφαλιστικού συστήματος άρχισε για τα καλά η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Συνδικαλιστικές αντιδράσεις

Όπως είναι φυσικό, τα μέτρα θίγουν πολλές επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις. Οι δημόσιοι υπάλληλοι βγαίνουν ζημιωμένοι εξαιτίας της μείωσης των αποδοχών τους, ενώ ειδικές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων δοκιμάζονται και από την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης. Από τους ιδιοκτήτες ταξί μέχρι τους περιπτεράδες και από τους δικηγόρους μέχρι τους ιδιοκτήτες πρατηρίων καυσίμων όλοι καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν την κοινή προσπάθεια.
Το χορό της απεργιακής διαμαρτυρίας άνοιξαν οι δημόσιοι υπάλληλοι με την ΑΔΕΔΥ και συνεχίζουν σήμερα οι ιδιοκτήτες ταξί, ενώ το ελεγχόμενο από το ΚΚΕ ΠΑΜΕ κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει αντικυβερνητική διάσταση στο απεργιακό κύμα.
Η κυβερνητική ηγεσία απαλλάχθηκε από τα μπλόκα των αγροτών στο εθνικό οδικό δίκτυο, τώρα, όμως, καλείται να αντιμετωπίσει την πολιτικά σημαντικότερη συνδικαλιστική, κοινωνική διαμαρτυρία στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η ΓΣΕΕ, οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί οργανώνουν τις δικές τους απεργιακές κινητοποιήσεις και οι δημόσιοι υπάλληλοι φαίνονται έτοιμοι να κλιμακώσουν την αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Κυβερνητικά προβλήματα

Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι αποφασισμένος να εφαρμόσει την κυβερνητική πολιτική χωρίς παρεκκλίσεις και δίνοντας έμφαση στην αποτελεσματικότητα. Με τις δηλώσεις του αυτές επιδιώκει να δημιουργήσει θετική οικονομική και κοινωνική δυναμική και να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συμμαχίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη το κυρίαρχο ερώτημα στις Βρυξέλλες είναι εάν η κυβέρνηση θα μπορέσει τελικά να ξεπεράσει το απεργιακό «μπαράζ» και να εφαρμόσει την πολιτική της.
Κατά την άποψή μας, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει άλλη επιλογή παρά να προχωρήσει στην εφαρμογή των μέτρων, εξουδετερώνοντας τις όποιες αντιδράσεις. Θα βρει, πάντως, μπροστά της σοβαρά πολιτικά εμπόδια, ορισμένα από τα οποία τα δημιούργησε η ίδια.
Ο κ. Παπανδρέου κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου μοιράζοντας διαβεβαιώσεις για εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής από το ΠΑΣΟΚ. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά, δεν θα επέτρεπε το πάγωμα των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων ούτε τη σκλήρυνση του ασφαλιστικού καθεστώτος με την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Υποστήριζε, μάλιστα, ότι «υπάρχουν λεφτά» για την άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής και πως η λιτότητα δεν ήταν η αναγκαία απάντηση στην οικονομική κρίση αλλά πολιτική επιλογή της Κεντροδεξιάς.
Η κυβέρνηση προχωράει τώρα στη μείωση αντί για το πάγωμα των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, παίρνει πιο τολμηρά μέτρα στο ασφαλιστικό απ’ ό,τι ο κ. Καραμανλής και οι συνεργάτες του και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα που είχε ανακαλύψει ο κ. Παπανδρέου προεκλογικά, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται η άσκηση περιοριστικής έως δρακόντειας πολιτικής τουλάχιστον για 3 χρόνια.
Η πολιτική στροφή του ΠΑΣΟΚ σε διάστημα λίγων μηνών είναι πολύ απότομη για να δικαιολογηθεί από ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που αποδείχθηκε σημαντικά υψηλότερο απ’ ό,τι το παρουσίαζε η κυβέρνηση Καραμανλή. Μπορεί ο κ. Παπανδρέου να μην είχε πλήρη εικόνα της δημοσιονομικής κατάστασης πριν από τις βουλευτικές εκλογές, είχε, όμως, τη γενική εικόνα της ελληνικής οικονομίας, που ήταν εξαιρετικά αρνητική και δεν επέτρεπε τέτοιου είδους προεκλογικές δεσμεύσεις.
Την κατάσταση περιπλέκουν και οι εσωτερικές αντιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά σκέπτεται η σκληρή κομματική βάση και διαφορετικά τα περισσότερα στελέχη που έχει επιλέξει ο πρωθυπουργός. Ακόμα και στο εσωτερικό της κυβέρνησης εκφράζονται αντιθέσεις, με την υπουργό Οικονομίας κ. Κατσέλη να διεκδικεί μια πιο φιλολαϊκή προσέγγιση και τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου να έχει μετατραπεί σε υποστηρικτή του οικονομικού ρεαλισμού. Εάν κρίνουμε από τον τρόπο που αντιμετώπισε η κυβέρνηση τις κινητοποιήσεις των αγροτών, θα προσπαθήσει να αποφύγει μια μετωπική σύγκρουση και να επενδύσει στη φθορά του απεργιακού κινήματος. Αυτό σημαίνει ότι θα χαθεί πολύτιμος χρόνος και θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη η αποτελεσματική εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Εάν, μάλιστα, αντιδράσει δυναμικά η κοινή γνώμη στα οικονομικά μέτρα και αρχίσουν να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις μεγάλη κυβερνητική φθορά, ο συντονισμός των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που κινούνται στον κυβερνητικό χώρο θα γίνει ακόμα πιο δύσκολος.