Γιατί απεργεί η ΑΔΕΔΥ;

Του Κώστα Γιαννακίδη

 Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν. Καλά κάνουν, είναι οι άνθρωποι που (ανάμεσα σε όσους έχουν δουλειά...) θα υποστούν τη μεγαλύτερη μείωση εισοδημάτων. Ακόμα και όταν εισπράττουν το φθόνο της κοινωνίας που δυσφορεί με την έννοια της μονιμότητας, εκείνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, μπορούν να απαντήσουν λέγοντας πως ζουν μία μίζερη και απολύτως προβλέψιμη επαγγελματική ζωή. Ενας έντιμος δημόσιος υπάλληλος, όπως οι περισσότεροι δηλαδή, γνωρίζει από την πρώτη του μέρα στο γραφείο πόσα θα παίρνει την τελευταία. Κατά μία εκδοχή είναι φριχτό: μπαίνεις σε ένα γραφείο νέος και βγαίνεις, συχνά από το ίδιο γραφείο, συνταξιούχος. Μία σου μέρα θα έφτανε για να περιγράψει χιλιάδες άλλες μέρες. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, άλλωστε οι θέσεις αυτές έχουν να κάνουν και με την υπαρξιακή τοποθέτηση απέναντι στη ζωή και στα πράγματα. Εχω φίλους δημοσίους υπαλλήλους που τους αρκεί η αίσθηση της ασφάλειας και, εν τέλει, δεν έχουν υποστεί ούτε ανεργία, ούτε κακά αφεντικά-συνθήκες που οι περισσότεροι του ιδιωτικού τομέα έχουμε γνωρίσει καλά.

Οι δημοσκοπήσεις, λοιπόν, δείχνουν ότι η κοινωνία είναι σύμφωνη, σε γενικές γραμμές, με τα μέτρα της κυβέρνησης αν και διατηρεί αποστάσεις για το ασφαλιστικό. Επίσης πιθανότατα η απεργιακή συγκέντρωση δεν θα είναι αντίστοιχη των κινητοποιήσεων που έχουν γίνει κατά καιρούς, ειδικά όταν έγιναν οι οδυνηρές παρεμβάσεις στην κοινωνική ασφάλιση. Και τελικά, όταν βλέπεις τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ να πηγαίνει για κουβέντα στο Μαξίμου, ξέρεις ότι δεν θα δεις το συνδικαλιστικό όργανο να υψώνει τους τόνους. Τότε γιατί απεργεί; Γιατί απεργεί όταν έχει ήδη διαπραγματευτεί στην πλάτη των δημοσίων υπαλλήλων; Η έντιμη συνδικαλιστική στάση δεν οδηγεί σε απεργίες για τα μάτια του κόσμου. Θυμίζει την ΕΣΗΕΑ που ποτέ δεν απεργεί Παρασκευή για να μη θιγούν οι κυριακάτικες εκδόσεις. Με εξαίρεση την αγωνιστική συνέπεια της Αριστεράς, όλα τα άλλα ακούγονται ξύλινα και προσχηματικά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν ένα ρεπό, μία ανάσα μπροστά σε αυτά που έρχονται.