Από το κατηγορώ του πριν, στην καταδίκη του νέου…

Του Στέλιου Φούντογλου

Δεν ξέρω τελικά κατά πόσο αυτή η απαξίωση του πολιτικού συστήματος από όλους εμάς, προσφέρει «δάφνες» στην μελλοντική πορεία της χώρας μας. Αποτέλεσμα της τριβής αυτής, δυστυχώς, η εκλογική διαδικασία της 6ης Μαΐου ίσως να είναι η «ταφόπλακα» της σωτηρίας μας.

Και μιλώ φυσικά για τα πρόσωπα που επιλέχθηκαν από τα επιτελεία των κομμάτων για να αντιπροσωπεύσουν κάτι προδιαγραμμένο. Πρόσωπα ουρανοκατέβατα, απαίδευτα με την γενικότερη σημασία της πολιτικής, πρόσωπα που σε μια υγιή οικονομικά χώρα θα ήταν απλά στο περιθώριο. Πρόσωπα «βαφτισμένα» εν μια νυκτί σε σωτήρες, να διεκδικούν ψήφους χωρίς να έχουν συναίσθηση του όγκου και της σημαντικότητας αυτής της κίνησης προς την κάλπη.

Περάσαμε μάλλον από το κατηγορώ του πριν στην καταδίκη του νέου. Ενός νέου όμως, που δεν καλύπτει τις περγαμηνές για την σωτηρία μας, ενός νέου που δεν γνωρίζει βασικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος. Βλέπω νέους εκκολαπτόμενους πολιτικούς που μέχρι πριν καθόντουσαν δίπλα σου και ατένιζαν αδιάφορα για την πολιτική, να ενστερνίζονται τον πολιτικό ξύλινο λόγο, σαν μια μετάλλαξη του παλιού με μικρές ηλικιακές σταγόνες...

Και πάλι οι γνωστές χειραψίες, τα ψεύτικα χαμόγελα, μισή ζωή μέσα σε ένα αυτοκίνητο γυρνώντας από χωριό σε χωριό, ανύπαρκτες οι νέες ιδέες, ανύπαρκτος ο πραγματικός λόγος, ίσως μια θέση σε κάποια παχυλή μισθοδοσία...

Η ομιλία αναπαράγεται ξανά και ξανά χωρίς να εμπνέει εμπιστοσύνη, σιγουριά. Που πήγαν οι νέες ιδέες, τα νέα οράματα, που πήγε ο σκοπός των νέων αυτών ανθρώπων να μιλήσουν πραγματικά χωρίς αριθμούς και πολιτικές «φανφάρες»; Που πήγαν οι συζητήσεις για κλείσιμο του «διακόπτη», με ποιους θα ξεφύγουμε από αυτό τον λήθαργο;

Αποσβολωμένοι κοιτούν τον δημοσιογράφο να τους ρωτάει θέματα α' πολιτικής, και συνεχίζεται ο ξύλινος λόγος, το ποιηματάκι που κάναμε πρόβα στον καθρέφτη μας μέρα με την μέρα... Παπαγαλάκια λέξεων, φράσεων που έφθειραν τα αυτιά μας 30 χρόνια τώρα.

Όχι, την ανικανότητα δεν μπορείς πια να την αναγάγεις σε προτέρημα. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, οι «αναπληρωματικοί» δεν γίνεται να γίνουν «βασικοί» σε έναν τελικό, θα μείνουν πάντα εκεί, στον πάγκο για να λένε αύριο «ήμουν κι εγώ εκεί».

Ως πότε θα αντιπροσωπευόμαστε από δεύτερους και κατά ιδρωμένους; Η χώρα των πολλών και όχι των λίγων, ζητάει πρωτιές σε κάθε πτυχή της κοινωνίας μας. Τα λάθη είναι πια για τους προηγούμενους, τα πήραν μαζί τους κλείνοντας την πόρτα της πολιτικής έπειτα από 30 χρόνια.

Αν ζητάμε να ανοίξουμε σε αυτές τις πόρτες μικρές σχισμές, επιτρέποντας την είσοδο μιασμάτων αποτυχίας, τότε θα ήταν προτιμότερο να αφήσουμε την δύσμοιρη αυτή χώρα στην τύχη της. Άκουγα έναν πολιτικό αρχηγό αναφερόμενος στην 6η Μαΐου, να κάνει λόγο για «απελευθέρωση των παιδικών χαμόγελων»...

Άραγε σκεφτήκαμε ποτέ γιατί οι επόμενες γενιές να καταδικαστούν πριν την ετυμηγορία τους; Που πήγε η ικανότητα, που πήγαν οι ηγετικές μορφές του παρελθόντος, που πήγε ο σεβασμός για την πολιτική; Οι Τρικούπης, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Καραμανλής δεν θα ξανά γεννηθούν... Τα ονόματα τους θα μείνουν για να συνεχίσουν την υποτίμηση της πολιτικής ουσίας...

Η κάνουλα έκλεισε, κλείνοντας μαζί και την τύχη του Κοινοβουλίου να απολαύσει λόγια και σκέψεις αληθινές που θα μας θυμίζουν το κάποτε...

Ποιος ξέρει, ίσως σε αυτή την χώρα η λέξη λογική να είναι για τους λίγους...

Εις το επανιδείν...