Ένα δύο, εν δυο…

Του Στέλιου Φούντογλου

«Ένα δύο, εν δυο… Δεν χάνουμε ποτέ το βήμα, σταθερά και περήφανα»!!! Έτσι άκουγα τον καθηγητή μου να με προστάζει και να με καθοδηγεί στην παρέλαση. Γενιές και γενιές έχουν παρελάσει γιορτάζοντας εθνικές επετείους, στιγμές που είναι γραμμένες στην ιστορία μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. 

Θυμάμαι σαν χθες το σκασιαρχείο από το μάθημα για την προετοιμασία και την πρόβα. «Φέτος θα είμαστε οι καλύτεροι» έλεγε η διευθύντρια μας, και στα μάτια των μαθητών επικρατούσε ένα συναίσθημα το οποίο δεν γνώριζε την οικονομική κρίση, περνούσε αδιάφορα τα πολιτικά τερτίπια και νοιαζόταν μόνο για το μετέπειτα.

Όχι, δεν γνωρίζαμε μέσα στη μαθητική μας αθωότητα, ότι η παρέλαση θα είναι κάτι εφήμερο για κάποιους, ότι η φτιαχτή οικονομική κρίση που «πλασάρεται σαν μάνα εξ ουρανού» μέσα στο πέρασμά της, θα κατάπινε κάτι, που στο παρελθόν αισθανόμασταν περήφανοι όταν κατηφορίζαμε τον δρόμο με καμάρι… Ξαφνικά όλα άλλαξαν, και τα βλέμματα στράφηκαν σε κάτι που δεν ενοχλούσε πριν. Τι άλλαξε;

Σε αυτή την κατηφόρα υπάρχουν μόνο οι ενδείξεις ότι η Ελλάδα μπορεί. Θυμάται, γιορτάζει περήφανη κάτι που άλλες χώρες δεν το έχουν. Μαθητές, στρατιωτικές μονάδες και ούτω κάθε εξής,  παρελαύνουν μη έχοντας στο μυαλό τα πρόσωπα δεξιά και αριστερά τους. Ούτε τότε δίναμε σημασία στους επισήμους που απλώς ένα κούνημα του κεφαλιού μας, πρόδιδε την παρουσία τους…

Και γίναμε πάλι περίγελος για τους γνωστούς αγνώστους, μειοψηφίες πήγαν να αμαυρώσουν μια εθνική γιορτή μη χάνοντας την ευκαιρία να γίνουν πρωταγωνιστές στα δελτία των οκτώ και γονείς φοβούμενοι από τυχόν επεισόδια δεν μπόρεσαν να δείξουν στα μικρά παιδιά τους αυτό για το οποίο θα διαλέξουν μόνοι τους αν θα θέλουν να συμμετάσχουν ή όχι!!! Βλέπετε σε αυτή την αποπροσανατολισμένη χώρα μερικές φορές δεν σου δίνουν την δυνατότητα της επιλογής.   

Ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες κτιρίων, κιγκλιδώματα που σου «απαγορεύουν», σύσσωμη η αστυνομική δύναμη «παραμονεύει». Η παρέλαση διεξάγεται κανονικά, μαθητές περνούν αδιάφορα κοιτώντας μπροστά και οι «προφήτες» κακών μαντάτων διαψεύδονται για ακόμη μια φορά.      

Προβληματίζομαι όταν ακούω κάποιους να τους ενοχλεί η παρέλαση μη έχοντας μια εμπεριστατωμένη γνώμη, απλώς «δεν μου αρέσει βρε αδερφέ»!!! Υπερισχύουν στα αυτιά μας οι φωνές που θέλουν αναγκαστικά να είναι συνέχεια στο προσκήνιο. Αν λοιπόν κατά γενική ομολογία όλων μας, βαρεθήκαμε το «ένα δύο, εν δυο», ας δώσουμε τον λόγο σε αυτούς που συμμετέχουν ενεργά στις παρελάσεις περιμένοντας την απάντηση…

Υποτιμήσαμε την ιστορία, στο δρόμο είναι και η ορθοδοξία, ξεχάσαμε γρήγορα τα απλά πράγματα που κάποτε μας έκαναν περήφανους. Τώρα το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε τις επόμενες παρελάσεις της χρεοκοπημένης ή μη Ελλάδας, για να αναλωθούμε ξανά, στο αν πρέπει ή όχι να γιορτάζουμε μέρες που άφησαν το στίγμα τους στις μνήμες όλων.

Εις το επανιδείν…