Περιμένοντας στην ουρά για το 67%...

 Του Στέλιου Φούντογλου

Εννέα το πρωί κάπου σε κάποια δημόσια υπηρεσία…

-Καλημέρα σας, μια ερώτηση μπορώ να κάνω;

-Παρακαλώ…

-Θέλω να με ενημερώσετε σχετικά με την συνταξιοδότησή μου…

-Μισό λεπτό!!! Μάλιστα, δε μπορείτε να βγείτε σε σύνταξη ακόμη, λυπάμαι…

-Ξέρετε, έχω καρκίνο….

Και εδώ αρχίζει η τραγελαφική ιστορία μας. Μια ιστορία που διαδραματίστηκε εδώ, δίπλα, στην γειτονιά μας, και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.

Ως γνωστό η Δυτική Μακεδονία «αναπνέει» υπό το ξάγρυπνο βλέμμα της πολυαγαπημένης μας Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού.  Θέσεις εργασίας, παχυλοί μισθοί και το λεκανοπέδιο ευημερεί…

Ατμοσφαιρική ρύπανση;  Ποιος νοιάζεται, όταν εκατοντάδες οικογένειες θρηνούν την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου από την επάρατο νόσο, όταν το οξυγόνο για τους κατοίκους της Δ. Μακεδονίας είναι πολυτέλεια, όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ στην περιοχή μας παίρνουν το ρίσκο ζωή ή θάνατος!!!!

Και έρχομαι στην ιστορία μου… Ο συγκεκριμένος ήρωας είναι ένας εργαζόμενος της ΔΕΗ ο οποίος έχει προσβληθεί από την επάρατο ασθένεια. Έχει οικογένεια, έχει μια ζωή. Το μέλλον θυσιάστηκε στο βωμό του χρήματος. Χτυπάει τις πόρτες των υπηρεσιών διότι επιθυμεί την αποχώρησή του από την υπηρεσία. Μια αποχώρηση που συνοδεύεται από τα κατάλοιπα των φουγάρων. Η δημόσια υπηρεσία τον παραπέμπει στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας ΚΕΠΑ για να πάρει το πολυπόθητο ποσοστό αναπηρίας, το 67%.

-Πηγαίνετε σας παρακαλώ μέχρι το ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας).

-Για το 67%;

Το ΚΕΠΑ σε αυτή την κατηγορία των ασθενών ποτέ δε δίνει το 67% αν δεν συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις. Για τον λόγο αυτό ο ήρωας της ιστορίας αφού επιθυμεί να συνταξιοδοτηθεί δεν μπορεί να κάνει χρήση του ποσοστού αναπηρίας οπότε αναγκάζεται, μάλλον τον αναγκάζουν, να συνεχίζει να εργάζεται με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του.

-Ξέρετε στη δουλειά δεν μας θέλουν!!!!

  

Κι όμως ο ήρωας δεν μπορεί να εργάζεται, θέλει να ζήσει δίπλα στην οικογένειά του όσο του έχει απομείνει… Και συνεχίζει να χτυπάει πόρτες!!!

-Σύμφωνα με τον Ν. 4491/66 άρθ. 8 και Ν. 2084/92 άρθ. 46 και από την στιγμή που έχετε συμπληρώσει τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης  θα αποχωρήσετε με  χρηματική μείωση….

Εξευτελισμός και τιμωρία από ένα «κοινωνικό κράτος» από μια υγιή (οικονομικά) εταιρία.

Και συνεχίζει ο ήρωας μου να διανύει το υπόλοιπο του βίου του για να καλύψει ή να εξαντλήσει τις συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις κατηγοριοποιημένος με την μάζα των υγιέστατων εργαζομένων…. 

Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, βαρέθηκα να μεταμφιέζομαι ως «μέγας δικαστής». Η ιστορία μιλάει από μόνη της, και είναι αληθινή. Είναι μόνο ένα θλιβερό γεγονός μέσα στην μαυρίλα που μας επέβαλλαν να ζούμε.

Αξιοπρέπεια και ευαισθησία…

Δύο λέξεις ξεχασμένες;

Κάποιοι ας ξυπνήσουν!!!

Εις το επανιδείν….