-Ψιτ αγαπούλα, φεύγουμε, μου έκοψαν το μισθό, τα παιδιά μου πεινάνε, έμεινα χωρίς ρεύμα!!!!
-Μα αγαπούλα που θα πάμε;
-Στο χωριό μου, θα γίνω αγρότης, έχω το πατρικό μου. Θα πουλήσω το ακριβό μου αυτοκίνητο που το πήρα σε μια στιγμή αδυναμίας και θα φτιάξω μόνος το σπιτικό μου!!!!
Με αφορμή την χθεσινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη «Πρωταγωνιστές» ήρθε στην επιφάνεια επιτέλους το σοβαρό ζήτημα της αποκέντρωσης….. Ναι, υπάρχουν και τα θετικά στοιχεία από την οικονομική κρίση. Ναι, ο ήλιος δεν βγαίνει μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ναι, η αισιοδοξία επιβάλλεται να γυρίσει στα πρόσωπα μας. Νεαρά ζευγάρια και νέοι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση να αφήσουν στην άκρη την μεγάλη και πολυδάπανη ζωή της πόλης και γυρνάνε άρον άρον στα «πάτρια εδάφη».
Στέγνωσαν τα όνειρα τους στην βαβούρα της πόλης. Μιας πόλης που «ξερνάει» προβλήματα, μιας πόλης που κουράστηκε να την αντιμετωπίζουν ως γη της επαγγελίας.
Όλοι κάνουμε όνειρα και παλεύουμε καθημερινά για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Να δούμε τους εαυτούς μας είδωλα σε μια κοινωνία άδικη και σκληρή. Άδικη γιατί ο ικανός δεν επιβιώνει, δεν αναδεικνύεται αλλά αντίθετα υποβαθμίζεται σαν άνθρωπος. Σκληρή γιατί αλλιώς μας τα είχαν πει οι «μεγάλοι», αλλιώς περιμέναμε το μέλλον μας…. Το παρόν, μας άφησε στο δρόμο και περιμένουμε με ωτοστόπ το μέλλον….. Μα κανείς δεν περνάει από τούτο τον άδειο και έρημο δρόμο.
Σπούδασε παιδί μου για να γίνεις το απωθημένο μου!!!!!
Και έφυγαν τα παιδιά να σπουδάσουν, πήραν μαζί τους εικόνες και εμπειρίες. Ωρίμασαν, έγιναν ενήλικοι κι όμως δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στις ψεύτικες υποσχέσεις που ξεστόμιζαν οι αγαπούλες τόσα χρόνια.
-Μάνα γυρίζω στο χωριό να γίνω αγρότης!!!
-Μα παιδί μου εγώ σε έστειλα να γίνεις γιατρός…..
-Βαρέθηκα μάνα να περιμένω χρόνια να βγει η ειδικότητά μου. Πρέπει να ζήσω!!!!
Και έτσι το ταξίδι στην πόλη τον θαυμάτων τελείωσε άδοξα. Ανηφορικός ο δρόμος προς το άγνωστο.
Κι όμως κάποιοι νέοι το τολμούν και επιστρέφουν στα άδεια χωριά τους. Άδεια από ζωή, γεμάτα όμως από ελπίδα και ευτυχία.
«Θα δημιουργήσουμε την ιδανική κοινωνία, την κοινωνία που θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας». Και ο δρόμος του γυρισμού συνεχίζεται….. Εγκαταλειμμένες κοινωνίες ανασάνουν ξανά. Νέοι άνθρωποι αφήνουν τα πανάκριβα gadgets από τα χέρια και πιάνουν την τσάπα και το σφυρί. Χτίζουν από την αρχή τα χαμένα όνειρά τους, τρέχουν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο που κατασπατάλησαν στις πόλεις, παροτρύνουν τους φίλους τους να κάνουν το ίδιο.
Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Η ευεξία στην ζωή μας ή αλόγιστη κατασπατάληση των ονείρων μας;
O χρόνος θα το δείξει!!!
Εις το επανιδείν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου