Αυτή η δήλωση είναι εν μέρει αληθής γιατί πλέον η επείδιξη ισχύς και η χωρίς όρους επίτευξη της νίκης (στοιχεία ενος mucho άνδρα), στα πλαίσια του win or die παιχνιδιου έχει αντικατασταθεί από το πνεύμα του business show: Τα πάντα για το θέαμα
Όμως πριν την αχαλίνωτη εμπορευματικοποίηση του αθλητισμού, η ανοδος του αθλητισμού ήταν συνώνημη με έννοιες όπως έθνος και ανδρισμός. Η Κούβα την δεκαετία του 1970 δεν είναι τυχαίο ότι συνέδεσε την ανάπτυξη του αθλητισμού ως αναπόσπαστού κομμάτι της ανάπτυξης της χώρας.
Το ποδόσφαιρο όταν πρωτοξεκίνησε από λαικές γειτονιές  θεωρούνταν παιχνίδι...
nothing to be serious about, με την μαζικότητα όμως που το διέκρινε δεν άργησε να πέσει στα χέρια της ανώτερης τάξης, δηλαδή του κράτους και να μπει στον ιδεολογικό μηχανισμό.
Κατοπτρίζοντας το ποδόσφαιρο ως εθνική υπόθεση στην ουσία αντικειμενικοποιούσαν τον εθνικισμό σε μια αφαιρετική έννοια “ανδρισμού”. Δύναμη, πάθος, αποφασιστικότητα συνδέθηκαν σ ένα άθλημα που καθιερώθηκε ως ανδρικό.
Η εμπορευματικοποίση του αθλήματος βρήκε ανάδοχο του αθλήματος την ανώτερη τάξη του κεφαλαίου που δεν ενδιαφέρονταν για το άθλημα ως θρησκεία και της “κόλλας που συνέχει την κοινωνία” κατά την έκφραση του αντιπροέδρου των Η.Π.Α   Αγκνιού αλλά για το κέρδος. Όμως για κάποιους εξακολουθεί να αποτελεί θρησκεία, έστω και αν τα είδωλα τους, οι ποδοσφαιριστές  “αλλαξοπιστούν”.