Φορολογική δικαιοσύνη για όλους

του Γιώργου Λακόπουλου


Είναι ο τίτλος μιας ταινίας του Νόρμαν Τζούισον: «Και δικαιοσύνη για όλους». Στον κινηματογράφο δεν παίζεται πια και στο προσεχές πρόγραμμα της τηλεόρασης δεν εντοπίστηκε. Πρέπει να ψάξει να τη βρει σε κανένα-βίντεο-κλαμπ. Ποιος; Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι του αρέσει ο Αλ Πατσίνο που πρωταγωνιστεί- θα του χρειαστεί. Δηλαδή; Για να περάσουν τα μέτρα που ετοιμάζει για την προσεχή εβδομάδα πρέπει να είναι δίκια. Όχι στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα.

Είναι εύκολο να λες ότι θα πληρώσουν οι «μεγάλοι», οι «έχοντες και κατέχοντες». Το θέμα είναι ποιους θεωρείς «μεγάλους». Αν το τεκμήριο υψηλού εισοδήματος είναι οι φορολογικές δηλώσεις τότε φέξε μου και γλίστρησα. Το έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και είδαμε που κατέληξε. Οι καταγεγραμμένοι πλούσιοι είναι ελάχιστοι.

Αν το τεκμήριο είναι η κατανάλωση , πάλι κινδυνεύεις να γυρνάς σαν το σκύλο γύρω από την ουρά σου. Γιατί οι υπερκαταναλωτες πάλι θα βρουν τρόπους να εμφανιστούν πενόμενοι. Και θα καταλήξουμε στον φουκαρά τον συνταξιούχο, που θα κυνηγάει για απόδειξη τον επίσης φουκαρά τον υδραυλικό του. Και θα παζαρεύουν πέντε πάνω πέντε κάτω.

Φορολογική δικαιοσύνη θα υπάρξει όταν ξεφύγουμε από την ισοπέδωση «οι ηλεκτρολόγοι», οι «γιατροί», οι «δικηγόροι». Σ αυτούς τους κλάδους- που κατά την κοινή παραδοχή ανθεί η φοροδιαφυγή- υπάρχουν στρατιές που μετά βίας επιβιώνουν. Υπάρχουν πάμπλουτοι φοροφυγάδες, αλλά και πολλοί που φυτοζωούν. Η λογική του μέσου όρου, είναι άδικη λογική.

Δικαιοσύνη στους φόρους θα υπάρξει όταν το κράτος μπορεί να ελέγχει έναν έκαστο. Και αν θέλει μπορεί να το κάνει. Δεν θέλει γιατί το κράτος είναι ακόμη συνώνυμο με την κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση ισοδυναμεί με το κόμμα. Και στο κόμμα δρουν όλοι αυτοί που θίγονται από τη πραγματική φορολογική δικαιοσύνη.