Είμαστε Έλληνες- τι κρίμα!

Του Γιώργου Λακόπουλου


«Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας». Ήταν ο τίτλος από ένα βιβλίο του Νίκου Δήμου που έκανε θραύση στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Υπήρχε μια ατάκα σ εκείνο το βιβλίο. «Ο Έλληνας βλέπει πάντα στον καθρέφτη του τον Μεγαλέξανδρο και ποτέ τον Καραγκιόζη». Επαληθεύτηκε πολλές φόρες αυτή η διαπίστωση. Και συνεχίζει να επαληθεύεται.
Για τρείς συνεχόμενες δεκαετίες, οι ιθαγενείς κάτοικοι αυτής της χώρας αρνούνται να παραδεχτούν ότι η συμμετοχή τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς δεν είναι «τιμής ένεκεν». Δεν εντάχθηκαν για να τιμηθεί το μεγαλείο της ράτσας τους. Ήταν μια συμφωνία με εκατέρωθεν υποχρεώσεις. Ιδίως στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
 Όταν εντάχθηκε η Ελλάδα η ΕΟΚ ήταν περισσότερο μια τελωνειακή ένωση. Η ένταξη οφείλεται περισσότερο στο πείσμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παρά στη διορατικότητα των πολιτικών δυνάμεων και την ευθυκρισία του λαού. Το αντίθετο . Η πλειοψηφία δεν θα την ενέκρινε αν ετίθετο σε δημοψήφισμα. Μας έσωσε η «αντιδημοκρατική» επιμονή του Καραμανλή να μην το κάνει. Με την ανομολόγητη συγκατάθεση του Ανδρέα Παπανδρέου από ένα σημείο και πέρα.
 Από τότε η ΕΟΚ εξελίχθηκε. Με την ενιαία πράξη του 1986 με το Μάαστριχτ το 1992 με το Σύμφωνο Σταθερότητας το 1999 , η τελωνειακή ένωση μετατράπηκε σε χώρο με πολλά στοιχεία οικονομικής και πολιτικής ενότητας. Σ αυτή τη διαδρομή η Ελλάδα ως χώρα είχε θετική συμβολή. Άλλα οι Έλληνες , ως κοινωνία , είδαν μόνο μια κάνουλα που άρχισε να τρέχει «πακέτα», Με «εκιού» στην αρχή και «Ευρώ» στη συνέχεια. Το αντιμετώπιζαν με την έπαρση του Μεγαλέξανδρου. «Μας χρωστάνε τον πολιτισμό τους». Αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο υπήρχε η κουτοπονηριά του Καραγκιόζη . «Κουτόφραγκοι είναι, θα πληρώσουν»
 Εκτοτε στην Ελλάδα οι μετρήσεις καταγράφουν υψηλό βαθμό φιλοκοινοτικών αισθημάτων. Αλλά η χώρα είναι η τελευταία σε βαθμό αξιοποίησης των κοινοτικών πόρων. Για τριάντα χρόνια ζήσαμε εμείς καλά και οι δικοί μας καλύτερα. Και τώρα που η κάνουλα σιγά – σιγά κλείνει, αναδεικνύεται η δυστυχία αυτής της κοινωνίας. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι κανείς δεν της οφείλει . Μια συμφωνία υπήρχε με τους ευρωπαίους. Με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Τα δικαιώματα τα προεισπράξαμε. Για τις υποχρεώσεις τώρα γίνεται ταμείο. Και στη σημερινή Ευρώπη αποτελεί δυστυχία να λες ότι είσαι Έλληνας.